Precies op tijd. Ik dacht nog even dat het een grap was. Dat ik voor niks naar Woudenbos was gereden in dit weer. De regen stopte en het begon iets harder te waaien. ineens was het mystieke gezoem daar en kwamen de schotels door de inktzwarte lucht aangevlogen. Drie stuks. Zwevend en draaiend. Ik kreeg het koud en besloot dat dit echt een buitenaardse choreografie was. Achter de schotels kwam voorzichtig het schijnsel van de volle maan door de wolken heen. Het licht bescheen het tafereel als ware het een geschilderd doek. Ik voelde me een mIsplaatste bezoeker in een buitenaardse scene. Ik hoorde er niet bij. Ik wilde het ook helemaal niet. Maar blijkbaar had ik de keuze niet. Of niet gemaakt. Hoe dan ook, langzamerhand bekroop me onbehaaglijk gevoel. Wat als de belofte gebroken zou worden? Is er dan een weg terug? Ik knipte mijn zaklamp aan. Een, twee, drie korte siganlen. Wachten. Nogmaals 3 signalen, zoals was afgesproken. Wachten. Geen reactie. Nogmaals 3 signalen het donkere bos insturend bedenk ik me dat ik vergeten ben de hond g uit te laten voordat ik vertrok. Hoe dom kon ik zijn! Mijn gedachten worden abrubt verstoord als er en lichtflits uit het bos komt. Van links naar rechts. Het kwam sneller dichterbij. Ik veeg mijn natte haren uit mijn gezicht en hoop op een wolk voor de maan. Mijn mascara is ook. Iet meer te redden. Tina? Er klonk een rauwe stem in het donker. Ja. Hij was het echt.