Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#230 Gedesoriënteerd

Gedesoriënteerd probeer ik mijn omgeving te bepalen. Duisternis heeft de overhand. Mijn lichaam voelt klam en vochtig aan, ik ben naakt. Op de achtergrond hoor ik een licht druppend geluid. Elke vallende drup dreunt harder door mijn hoofd en vermindert de aanwezige ruis. Ik zoek naar enige houvast maar de glibberige wanden geven geen grip. Angstgevoelens overheersen als ik in de naastgelegen ruimte een deur hoor kraken. Met alle macht wil ik om hulp roepen, maar er komt geen geluid uit mijn strot. Een piepend geluid neemt de akoestiek over in de naastgelegen ruimte, de deur valt met een knal dicht. Het is moeilijk te bepalen wat het kan zijn. Een mens of een beest? Door het strompelend geluid kan ik niet zeggen hoeveel poten of benen het gebruikt. Paniekerig begin ik om me heen te zoeken, naar iets dat me kan beschermen. Het enige dat ik zo snel kan vinden is een shampoofles, tenminste dat denk ik, het kan ook bodylotion zijn. Het piepen en kraken wordt steeds luider. Er wordt aan de klink gerammeld. Ik houd mijn adem in, terwijl de deur langzaam opengaat. In de deurpost staat een lange tengere man, in een blauwe ochtendjas. Hij is slecht geschoren en heeft geen tanden. Hij zwaait naar me en lacht. Met de shampoofles voor me uit maak ik bewegingen om hem weg te jagen. Het heeft geen effect. Hij begint zwaar te hoesten en piepen. Hierna graait hij diep in zijn ochtendjas en haalt een puffer tevoorschijn. Een flinke haal en gerochel volgt. Op het moment dat hij een stap naar voren zet, gooi ik met de shampoofles. Dit houdt hem niet tegen! Heel traag benadert hij me, met een vieze grijns op zijn gezicht. Ik ben verstijfd en kan geen kant op. Gelukkig hoor ik in de andere ruimte de deur weer opengaan. ‘Help.’ schreeuw ik stilletjes uit. Het licht wordt aangemaakt en twee dames gekleed in het wit komen naar binnen. De één ontfermt zich over de man. ‘Kom, meneer Hendriks, ik breng u terug naar uw kamer.’ Meneer Hendriks laat zich aan de hand meenemen en verlaat de badkamer. De andere dame zakt door haar knieën. ‘Je bent weer eens gevallen, Annie. Kom dan droog ik je af en leg ik je onder de warme deken.’

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Fantastisch. Beste verhaal dat ik sinds lange tijd gelezen heb. Helemaal af met alles erop en eraan :thumbsup: :thumbsup: :thumbsup: 1 zeurtje, de laatste zin, of niet of het laten bij de stem vd engel.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi! Je neemt de lezer heel goed mee. Het blijft raadselachtig, zonder dat je duidelijk de lezer in het ongewisse laat. De laatste zin is inderdaad een afronding die eigenlijk niet bij de rest van het verhaal lijkt te passen. Die laatste dialoog zin, toont haar al als een engel. Goed gedaan.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nancy en Annette, bedankt voor jullie fijne reacties. De laatste zin voegde inderdaad niets meer toe. Alles is gezegd met de dialoog zin.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed verhaal. Ik zie Annie als een broze oude dame, Haar hoor ik niet zeggen dat ze geen geluid uit haar strot kan krijgen. Hoewel, je bij schrik andere woorden zegt dan anders.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Richard, fantastisch verhaal van gedesoriënteerdheid in optima forma. En allemaal in een douche ook nog. :D Graag gelezen en fijn weekend.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Richard, je hebt mij een boeiend verhaal voorgeschoteld. In het begin heel mysterieus en eng, daarna komt de context en wordt het mij duidelijk wat er eigenlijk aan de hand is. En dan maakt het enge plaats voor compassie. Heel sterk, die opbouw, en ook realistisch beschreven! :thumbsup: