#230 Gedesoriënteerd

Gedesoriënteerd probeer ik mijn omgeving te bepalen. Duisternis heeft de overhand. Mijn lichaam voelt klam en vochtig aan, ik ben naakt. Op de achtergrond hoor ik een licht druppend geluid. Elke vallende drup dreunt harder door mijn hoofd en vermindert de aanwezige ruis. Ik zoek naar enige houvast maar de glibberige wanden geven geen grip. Angstgevoelens overheersen als ik in de naastgelegen ruimte een deur hoor kraken. Met alle macht wil ik om hulp roepen, maar er komt geen geluid uit mijn strot. Een piepend geluid neemt de akoestiek over in de naastgelegen ruimte, de deur valt met een knal dicht. Het is moeilijk te bepalen wat het kan zijn. Een mens of een beest? Door het strompelend geluid kan ik niet zeggen hoeveel poten of benen het gebruikt. Paniekerig begin ik om me heen te zoeken, naar iets dat me kan beschermen. Het enige dat ik zo snel kan vinden is een shampoofles, tenminste dat denk ik, het kan ook bodylotion zijn. Het piepen en kraken wordt steeds luider. Er wordt aan de klink gerammeld. Ik houd mijn adem in, terwijl de deur langzaam opengaat. In de deurpost staat een lange tengere man, in een blauwe ochtendjas. Hij is slecht geschoren en heeft geen tanden. Hij zwaait naar me en lacht. Met de shampoofles voor me uit maak ik bewegingen om hem weg te jagen. Het heeft geen effect. Hij begint zwaar te hoesten en piepen. Hierna graait hij diep in zijn ochtendjas en haalt een puffer tevoorschijn. Een flinke haal en gerochel volgt. Op het moment dat hij een stap naar voren zet, gooi ik met de shampoofles. Dit houdt hem niet tegen! Heel traag benadert hij me, met een vieze grijns op zijn gezicht. Ik ben verstijfd en kan geen kant op. Gelukkig hoor ik in de andere ruimte de deur weer opengaan. ‘Help.’ schreeuw ik stilletjes uit. Het licht wordt aangemaakt en twee dames gekleed in het wit komen naar binnen. De één ontfermt zich over de man. ‘Kom, meneer Hendriks, ik breng u terug naar uw kamer.’ Meneer Hendriks laat zich aan de hand meenemen en verlaat de badkamer. De andere dame zakt door haar knieën. ‘Je bent weer eens gevallen, Annie. Kom dan droog ik je af en leg ik je onder de warme deken.’