#230 Roze brillen en witte wijn

‘Hé, Anneke, wat fijn om jou hier te zien. Je wordt steeds mooier, weet je dat?’ Amir kijkt me aan met zijn donkere ogen die me eens zo dierbaar waren. Ik probeer eruit af te lezen wat hij van me wil. Beter om hem niet te provoceren. ‘Dank je wel Amir,’ zeg ik terwijl ik doorloop naar een tafeltje achter in de hoek. Voor het eerst in maanden heb ik mezelf streng toegesproken. Met als resultaat dat ik volledig opgedoft met een glas witte wijn afwacht wat de avond me gaat brengen. Mijn ex past niet in dit zorgvuldig ingevulde droomscenario. Het moet nu maar eens afgelopen zijn met die voorkeur voor foute mannen. Ik had Amir niet verwacht in deze tent. Gelukkig laat hij me met rust. Na te veel alcohol, een gebrek aan potentiële liefdeskandidaten en een oplaaiend verlangen naar wat ooit was vind ik mezelf de volgende ochtend in mijn bed terug. Voorzichtig wring ik me onder Amir’s arm vandaan, maar hij wordt toch wakker. ‘Goedemorgen konijntje, blijf nog even bij me liggen.’ ‘Dit is zo fout weet je dat? Ik wil dat je weg bent als ik uit de douche kom. Je hebt een ander konijntje. Vindt ze het normaal dat je zomaar een nacht wegblijft?’ ‘Hou Yasmin erbuiten, dat zijn jouw zaken niet,’ zegt Amir, zijn gezicht een mengeling van agressie en iets kwetsbaars wat ik niet eerder gezien heb. Wanneer ik de deuren van mijn douchecabine sluit hoor ik Amir rommelen in mijn slaapkamer. Opeens het geluid van brekend glas en een aantal krachttermen in een voor mij nog steeds vreemde taal. Daarna hoor ik een doffe klap van iets dat hij tegen de muur lijkt te gooien. Wat is hij in godsnaam allemaal aan het doen? Had ik hem eerst maar de deur uitgewerkt. Hij zal me nooit kwaad doen, stel ik mezelf gerust.. Alhoewel, de persoon die ik zo goed dacht te kennen is iemand anders gebleken. Wie zegt dat hij niet tot alles in staat is nu de zaken tussen ons er heel anders voorstaan. Alle leugens over echte liefde en trouwplannen. Die laatste waren er wel maar niet met mij, zoals ik te laat ontdekte toen ik mijn roze bril in de volle vuilniszak bleef proppen tot hij doormidden brak. De woede die ik maanden daarna op hem projecteerde keert zich nu naar binnen. Stomme trut je bent nog steeds niet los van hem. Ik draai de temperatuur van de kraan omhoog en breng voorzichtig mijn hoofd naar achter. Terwijl ik me voorstel hoe elke haar van wortel tot punt doordrenkt raakt met water merk ik dat de onafgebroken waterstraal me een beetje kalmeert. Op het moment dat ik mijn hand naar mijn handdoek uitsteek zie ik de kruk van de deur naar beneden gaan. Hij heeft niet naar me geluisterd. Intuïtief heb ik de deur op slot gedaan dit keer en roep: ‘Amir je moet nu weggaan, ik wil dit niet meer, hoor je me.’ ‘Anneke doe onmiddellijk de deur open. Ik ben nog niet klaar met je.’ Inmiddels rukt hij hardhandig aan de deurklink en begint daarna ritmisch te bonken op het dunne hout. In de spiegel zie ik mezelf verschijnen in de oplossende stoom, mijn haar piekt alle kanten op. Hoe kom ik hier weg?