#229 Ongeloof

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik een wiel met modderig water … ‘Ik kwam hier wekelijks, nooit eerder had ik water gezien. Het stonk naar een mengeling van rotte eieren, zwavel en azijn. Al borrelend breidde het wiel zich uit. Onder mijn voeten begon de aarde zachtjes te trillen. Het kwetteren van de vogels werd vervangen door een donker gezoem. Samen met de nare geur drong het diep mijn lichaam binnen. De trillingen maakten mij duizelig en ik zocht steun bij een boom, naast me. Ik wilde een stap opzij zetten en ontdekte dat mijn schoenen zaten vastgezogen in de blubber. Het water steeg in een rap tempo. De kleur was ondertussen roodbruin. Het borrelde zo hevig dat het net tomatensoep op een te hoog vuur leek. Er kwam damp vanaf. Met alle macht probeerde ik mijn wandelschoenen los te krijgen. Bij iedere beweging zakte ik echter steeds dieper weg. Ik verwachtte mijn voeten te branden, maar toen de eerste druppels mijn schoenen binnendrongen waren die ijskoud. Op slag had ik geen gevoel meer in mijn voeten en benen. De damp ontwikkelde zich tot een dikke mist. Ik ademde de kilte in. Mijn longen werden ijszakken en de mist veranderde in een enorm luchtschip …’ De arts schudt zijn hoofd. ‘Echt waar,’ probeer ik hem te overtuigen. ‘Je hebt meer dan een week in het bos gelegen, grotendeels ondergesneeuwd. Het is een wonder dat een wandelaar met hond je gevonden heeft.’ ‘Onze planeet zal binnenkort gezuiverd worden …’ ‘Ik schrijf je kalmeringstabletten voor.’ Met een glimlach betast ik de kieuwen achter mijn oren.