Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#229 Ongeloof

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik een wiel met modderig water … ‘Ik kwam hier wekelijks, nooit eerder had ik water gezien. Het stonk naar een mengeling van rotte eieren, zwavel en azijn. Al borrelend breidde het wiel zich uit. Onder mijn voeten begon de aarde zachtjes te trillen. Het kwetteren van de vogels werd vervangen door een donker gezoem. Samen met de nare geur drong het diep mijn lichaam binnen. De trillingen maakten mij duizelig en ik zocht steun bij een boom, naast me. Ik wilde een stap opzij zetten en ontdekte dat mijn schoenen zaten vastgezogen in de blubber. Het water steeg in een rap tempo. De kleur was ondertussen roodbruin. Het borrelde zo hevig dat het net tomatensoep op een te hoog vuur leek. Er kwam damp vanaf. Met alle macht probeerde ik mijn wandelschoenen los te krijgen. Bij iedere beweging zakte ik echter steeds dieper weg. Ik verwachtte mijn voeten te branden, maar toen de eerste druppels mijn schoenen binnendrongen waren die ijskoud. Op slag had ik geen gevoel meer in mijn voeten en benen. De damp ontwikkelde zich tot een dikke mist. Ik ademde de kilte in. Mijn longen werden ijszakken en de mist veranderde in een enorm luchtschip …’ De arts schudt zijn hoofd. ‘Echt waar,’ probeer ik hem te overtuigen. ‘Je hebt meer dan een week in het bos gelegen, grotendeels ondergesneeuwd. Het is een wonder dat een wandelaar met hond je gevonden heeft.’ ‘Onze planeet zal binnenkort gezuiverd worden …’ ‘Ik schrijf je kalmeringstabletten voor.’ Met een glimlach betast ik de kieuwen achter mijn oren.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Meta, dat is dus niet de bedoeling van in het bos wandelen. Fantasy of toch werkelijkheid, je laat de lezer in spanning achter met je laatste zin. Graag gelezen, fijne dag.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Meta: ik heb het heel graag gelezen, leuke twist op het einde. :) :thumbsup: Je laat me wel achter met een aantal vraagjes. Een dingetje zie ik minder beeldend: het wiel dat zich al borrelend uitbreidt... Komt het wiel uit de aarde? Draait het zich een weg naar boven? En hoe loopt het water over het wiel? Loopt het van beneden naar boven? Is dat wiel een onderdeel van het later genoemde luchtschip? En dat luchtschip? Is dat gevuld met water? Zitten daar dan kieuwmensen in of zo?

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@N.D.D, het ging allemaal zo snel dat ik het niet tot in de details kan benoemen. Het had de vorm van een paddenstoel. De steel, zal ik maar zeggen, had iets weg van een schroef, dus ja, het zou gedraaid kunnen hebben. Ik noemde het eerder een luchtschip, maar achteraf gezien was het misschien wel een aardeschip. Dat wat mij meenam zat vast aan een groter geheel, onder de aarde. Het was gevuld met vloeistof, dikker dan water, en er kwam een zilverachtige kleur vanaf, alsof het van binnenuit verlicht werd. Het voelde vertrouwd en aangenaam. Ik zou het bijna vergelijken met een baarmoeder. Omhullend. Er was geen warmte en geen kou. De wezens leken op inktvissen. Ze waren doorzichtig. Wel met een menselijk gezicht. Hun tentakels, of in dit geval armen, bevatten aan het einde twee vingers. Snel en doelmatig bewogen ze over mijn lichaam. Toen mijn kieuwen geopend werden gaf mij dat een enorme bevrijding. Net zoals bij een verkoudheid eindelijk je neus open gaat en je weer lucht krijgt. Terwijl ze met mij bezig waren kreeg ik allerlei informatie, zonder dat er een woord gesproken werd. Ik kan nu onder- en boven water leven. Mijn lichaam zal weten wanneer ik mijn longen of kieuwen moet gebruiken. Net zoiets als bij een slokdarm slash luchtpijp. Maar dan anders. Ik ben niet de enige die dit heeft ondergaan. Mijn opdracht is dan ook om zoveel mogelijk mensen in te lichten. Ieder kan uiteindelijk voor zichzelf de beslissing nemen. Dank voor je interesse. :)

Lid sinds

9 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Meta, ik zat eerst ook met dat wiel in mijn maag, maar je uitleg is verhelderend. Al blijft het voor een ieder raadzaam het bos voorlopig te mijden.:-) Met plezier gelezen. Fijne avond

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Meta, … ik moet even bekomen. Volgens mij werd het wiel gewoon groter. Niks aan de hand dus. De hp werd onderkoeld in het bos gevonden. opgeknapt in het ziekenhuis. De hp bleef bij zijn droomverhaal. Stiekem voelde hij toch aan zijn kieuwen; hij wilde geen oren. Leuk om te denken, wat moet ik hier nu van denken. :nod: :thumbsup:

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Levina Levja @Thea Josephine @mw.Marie Hartelijk dank voor jullie leuke reactie :) @Riny, ha ha, het is nogal wat om over na te denken. Laat maar gewoon los, is mijn advies ;) tenzij het begint te borrelen in het bos :D Bedankt voor je reactie.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Meta, ik heb je ademloos gelezen. De hoofdschuddende arts gaf er een verrassende twist aan, maar ook die is nu ingehaald door je #3. Ik weet niet wat ik ervan moet denken, maar in ieder geval vind ik het een sterk staaltje van je lezer volledig in de ban laten zijn van je verhaal. Chapeau! :thumbsup:

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Grappig hoe deze opdracht inspireert tot een aantal mooie verhalen over de zuivering van de aarde. Knap geschreven. De believers versus de onwetenden. gr. Nynke

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Nynke, ja, het is inderdaad grappig wat zo'n opdracht teweeg brengt. Ik moet bekennen dat ik geen flauw idee had en dit er uit kwam rollen. Bedankt voor je leuke reactie :)