Akelig realistisch beschreven. Ik zou gaan voor " In de woonkamer stond een bank waarvan het leer volledig was vergaan, een televisie met een barst op het scherm en een salontafel die betere tijden had gekend." Eerst zeggen dat de woonkamer leeg is, en daarna opsommen wat er in staat is minder.

Eens met John, ook met betrekking tot de lege woonkamer. In dit geval kan ik me voorstellen dat de tegenwoordige tijd nog beter werkt, dan trek je me nog meer het verhaal in. In de zin: 'De woonkamer was leeg, buiten de bank, waar ...' lijkt het -los van de al gemaakte opmerking over de volgorde- even of de bank letterlijk buiten staat.

Knap gedaan Mike. Wel een brr verhaal over kindermishandeling. In deze zin: Gordijnen houden het zonlicht buiten, één lichtstraal valt er tussendoor, de kamer binnen . Zou het beter zijn de , weg te laten voor de kamer binnen, nu hik ik daar tijdens het lezen even op. Hier toch nog een bijv naamw: zijn originele kleur: originele. Graag gelezen en ik wens je een inspirerend 2019 toe.

Ik heb wel wat taaltechnische puntjes, maar ik vind het vooral een heel geslaagd, goed opgebouwd stuk tekst. Je zweeft als lezer als het ware met een filmcamera mee dat huis in, de trap op en de slaapkamer in. Knap gedaan. Ook is dit de eerste tekst waar ik feedback op geef waarbij ik het gevoel heb dat de schrijver echt zijn/haar best heeft gedaan om recht te doen aan de opdracht. De beschrijving van de omgeving staat centraal, en daarbij is maar zeer mondjesmaat gebruikgemaakt van (attributief gebruikte) bijvoeglijk naamwoorden. De switch naar de tegenwoordige tijd vond ik overigens een gouden tip! Dan uiteraard toch nog mijn op- en aanmerkingen: ‘De deur beschermt het interieur van de buitenwereld.' --> 'De deur beschermt het interieur TEGEN de buitenwereld.’ ‘een bank, waar het leer bijna volledig vanaf is gescheurd’  dat is wel erg extreem, mag van mij wel een tandje minder ‘een t.v. met een grote barst’  liever bijvoorbeeld ‘een tv met een grote barst in het scherm'’ (de juiste schrijfwijze is ‘tv’, niet ‘t.v.’) ‘Op de salontafel is in het donker een glinstering van een naald op te vangen.’ .--> we weten natuurlijk inmiddels al dat er toch één zonnestraal de kamer in schijnt. Toch doet het vreemd aan om in deze zin wel het donker en niet dat zonlicht te benoemen. Dat 'opvangen' vind ik overigens ook niet echt heel mooi hier. Je zou bijvoorbeeld 'glinsteren' als werkwoor’ kunnen gebruiken, in plaats van ‘is op te vangen’. ‘Het voorwerp ligt erbij alsof je alleen al bij het aanraken ervan een enge ziekte zou krijgen.’  Ik zou zo spaarzaam mogelijk gebruikmaken van onpersoonlijke woorden als ‘voorwerp’, ‘iets’ of ‘iemand’. Die geven niet echt kleur aan je tekst. Als je ‘de naald’ niet specifiek wilt herhalen bedenk dan bijvoorbeeld wat voor voorwerp het precies is, en ga daar mee aan de slag. En hoe ligt die naald precies dat juist die manier van liggen doet vermoeden dat aanraking je een ziekte zal bezorgen? Ik vind het een beetje vreemd klinken. ‘ Links ervan ligt een zakje met wit poeder, aangebroken. Er zit niet veel meer in.’  Ik zou dat ‘aangebroken’ weglaten, Dat wordt wel duidelijk uit de volgende zin (die je bijvoorbeeld ook in zijn geheel op de dan vrijgekomen plek van ‘aangebroken’ kunt zetten. ‘Op de weg naar boven is het behang gescheurd, op de trap ligt glas in scherven.’  ik heb een beetje moeite met ‘op de weg naar boven’. Dat is natuurlijk ook al de trap, die in de volgende zin aan bod komt. Of misschien bedoel je een gangetje tussen de woonkamer en de trap of zo. Dan zou ik dat specifieker benoemen. Zo leg je stap voor stap het hele ‘parcours’ af. ‘ Er kleven spetters bloed aan de muur, alsof ze liever daar zitten dan in iemands lichaam.’ –> naar mijn smaak de mooiste zin van de hele, toch al mooie, tekst. Alleen een beetje jammer van het afstandelijke woord ‘iemands’. Liever zou ik daar bijvoorbeeld iets als ‘…dan in het lichaam van een van de bewoners' zien staan. ‘Aan de binnenkant van hun onderarmen zijn krassen te zien.’  Dat ‘zijn te zien’ vind ik niet zo mooi. Liever zou ik iets doen met ‘zitten vol krassen’. En die binnenkant kun je wat mij betreft beter weglaten. Dat woord erbij maakt het een beetje te anatoom-pathologerig. ‘Tussen hen in ligt een kind dat huilt.’  De uitsmijter. Die kan denk ik ook krachtiger. ‘Een kind’ is ook weer erg onpersoonlijk’. Bovendien neem ik aan dat je een beeld wilt oproepen dat specifieker is dan ‘kind’, dat van een ‘baby’. Wees dan ook specifieker. Nog beter werkt het naar mijn smaak als je een bepaald in plaats van een onbepaald lidwoord gebruikt, bijvoorbeeld: ‘De baby tussen hen ligt te huilen.’ Met, waarom niet, nog een extra uitsmijter erachteraan, al dan niet als op zichzelf staande zin: ‘Hartverscheurend.’

Geboeid (figuurlijk natuurlijk) verhaal, reacties en feedback gelezen.

Hoi Mike, mooi en beklemmend geschreven. Ik liep huiverend mee door de verwaarloosde kamer naar boven. Die baby maakt het zo schrijnend. Ik wil in je verhaal klimmen en hem/haar redden.

In deze zin: Gordijnen houden het zonlicht buiten, één lichtstraal valt er tussendoor, de kamer binnen . Zou het beter zijn de , weg te laten voor de kamer binnen, nu hik ik daar tijdens het lezen even op. .

Ik was vergeten hier op te reageren: ik heb geen moeite met die komma. Als je als schrijver ergens een pauze(tje) wilt inlassen, mag dat in principe altijd. Ik lees deze zin zelf met plezier op de door de komma's aangegeven kadans.

Hoi Mike, wauw, wat een indringend verhaal! Hoe gek het ook klinkt; met plezier gelezen. Maar dan vanwege de taal- en stijltechnische kant, uiteraard niet om de inhoud... :)

Mike een heel goed verhaal. Met de feedback van Katja achter de hand is het helemaal af. Indringend verhaal :thumbsup: