#226 Goedmaken...

Anna keek mij over de rand van haar kopje heen aan. 'Wat?' Ik legde de krant neer en nam een lekker koffiebroodje van het bord. 'Het is al twee jaar dat je voor het laatst je vader hebt gezien. En het is Kerstmis.' Mijn gezicht trok strak en mijn ogen vernauwden zich. 'Ik denk dat ik al weet waar je heen wil.' Mijn kaken vermaalden langzaam het koffiebroodje terwijl ik koffie inschonk. Haastig praatte ze verder. Alsof ze bang was dat ik de benen zou nemen voordat ze klaar was. 'Het is Kerst. John. Vrede op aarde, lief zijn voor elkaar, elkaar vergeven etc.,,etc...' Ik keek naar buiten en zag de sneeuw in dikke vlokken neer dwarrelen. Het idee om de kou in te gaan deed me nu al de rillingen over mijn rug lopen. 'Ik zal er over nadenken.' Tevreden pakte ik de krant en vouwde hem weer open waar ik gebleven was. Anna fronste haar voorhoofd, stond op en ineens voelde ik haar warme adem in mijn nek. 'Je bent niet meer naar hem toe geweest, sinds je moeder is overleden.' Ze liet haar stem dalen tot een gefluister en legde haar armen over mijn schouders. 'Denk eens in hoe blij je vader zal zijn als hij je ziet.' 'Of niet. Hij kan naar mij toe komen en dat doet ie ook niet.' 'Jullie zijn allebei koppig , maar...' Ze drukte een warme kus in mijn nek en liet haar handen verder omlaag glijden. 'Als je bij hem bent geweest, dan...' Haar stem was vol zoete beloftes en een warm gevoel stroomde door mijn lichaam. 'Oké, jij ze zin. Ik weet niet waar dit allemaal opeens vandaan komt, maar vooruit dan maar.' Haar gezicht straalde en blij kuste ze me op mijn wang. 'Ik weet hoe veel het voor je betekend als je het weer goed hebt met je vader, schat.' Een half uur later parkeerde ik voor de deur van het bejaardenhuis waar hij woonde sinds mijn moeder was overleden op de gezegende leeftijd van achtentachtig. Omdat mijn vader negentig was en ik het niet meer verantwoord vond dat hij alleen in huis bleef wonen zorgde ik voor een plekje in het bejaardenhuis. Hij heeft het me nooit vergeven. In een brief schreef hij me dat ik niet meer hoefde te komen om te zien hoe hij zijn laatste jaren sleet in een asiel voor bejaarden, zoals hij het omschreef. Ik had het één keer geprobeerd en toen had hij geweigerd me te ontvangen. Ik schudde de sneeuw van me af en liep naar binnen. Nu stond ik voor de deur met in mijn hand een bos bloemen en een doosje chocolade waar hij gek op was. In de gang lag dikke vloerbedekking en kerstliedjes klonken uit de grote hal uit tientallen kelen. Ik slikte en nerveus klopte ik op de deur. Geen reactie. Voorzichtig probeerde ik de deurkruk die tot mijn verrassing mee gaf. Ik stapte naar binnen en sloot zacht de deur achter mij. Het kerstgezang sloot ik buiten. De kamer was smaakvol ingericht en ik herinnerde me sommige meubels uit ons ouderlijke huis. Ik schraapte mijn keel. Hij zat voor me met zijn rug naar me toe in een grote stoel naar een film op televisie te kijken. Het viel me op dat hij het geluid had uitstaan. 'Hai, Pa. Ik ben het, John.' Aarzelend deed ik een paar stappen naar voren en legde de bloemen en chocolade op tafel. 'Hoe gaat het met je?' Uit niets bleek dat hij me hoorde of wist dat ik achter hem stond. Fronsend verhief ik mijn stem. 'Pa, ik ben het, Je zoon, John. Ik kom het goedmaken.' Op televisie rende een man achter een vrouw aan en kreeg haar te pakken voordat ze een drukke weg wilde oversteken. Snikkend viel ze in zijn armen. 'Pa, hoor je me.' Met drie grote stappen stond ik voor hem en keek hem aan. Zijn borstelige wenkbrauwen schoten omhoog en zijn mond viel open. Zijn ogen knipperden en hij slikte zwaar. In die twee jaar was hij niets veranderd. Misschien iets magerder geworden en zijn gezicht een beetje ingevallen. Langzaam kwam hij overeind en gebogen stond hij voor me. 'Ik hoorde je niet binnen komen, jongen. Ik heb tegenwoordig een gehoorapparaat maar ik zet hem altijd uit. Als je eens wist wat die batterijen kosten...' Verbaasd keek hij me aan.'Maar wat kom je doen...vorige week ben je ook al geweest.' 'Was je vader blij dat je er was?' Ik beëindigde mijn kus met tegenzin en veegde wat losse haren uit haar gezicht weg. 'We hebben een goed gesprek gehad,lieverd.' Ik dook onder het dekbed en dacht tevreden: ” ..en ik kan weer een paar jaar wegblijven. “