Hoi allemaal. Voordat ik mijn verhaal plaats: ik ben nieuw hier. Ik zal me straks voorstellen op 'Even voorstelen'. Ik wil alleen kwijt dat ik voor het eerst een verhaal 'publiceer'. Ik ben zelf scenario schrijver voor Disney strips maar mijn gewone verhalen heb ik nooit eerder door iemand laten lezen. Ik vond het ook best lastig om niet boven de 600 woorden uit te komen. Hierdoor moest ik een heel gedailleerd verhaal snoeien waardoor het resultaat naar mijn mening koud en zielloos is (leuke woordspeling als je het verhaal leest :P ). Misschien moet ik vooral leren om met een beperkt aantal woorden een goed stuk te kunnen schrijven? Ik hoor het graag! Alvast bedankt en hopelijk veel leesplezier. De sneeuwpop met twee zielen Heel lang geleden stond er een kleine blokhut in een van de donkerste wouden van het noorden. In dat hutje woonde een jongetje die helemaal alleen was. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Een levende sneeuwpop zorgde voor hem. Hoe dat zo kwam? Op een ochtend was Olaf, want zo heette hij, rillend wakker geworden. Waar moeder in de vroegste vroegte al de kachel aanstook, was het huisje die ochtend steenkoud. Olaf was opgestaan om te vragen wat hier de reden van was. Maar er was geen spoor van moeder te bekennen. Misschien dat ze de sneeuw van het tuinpad aan het wegvegen was? Het was nog versierd met een dikke laag van de winterse schoonheid. Zelfs vaders sporen, die elke ochtend op houthakken uitging, waren niet in de sneeuw te zien. Kleine Olaf begon zich af te vragen waar ze kunnen zijn. Omdat de kou het van Olafs dunne pyjama won, ging hij terug onder de dekens. Zijn maag deed pijn van de honger. Maar wat kan zo een kleine jongen zonder ouders beginnen? Terwijl Olaf, wachtend op zijn ouders, in slaap viel, kwamen twee huiskabouters tevoorschijn. Het waren Noach en Jonas. Zij woonden hier sinds Olafs vader deze hut had gebouwd. “Wat een gruwel kan Magere Hein soms zijn, nietwaar?” zei kabouter Noach hoofdschuddend. “En dat is helemaal waar”, zei Jonas in zijn korte baard wrijvend. “We kunnen de jongen niet zo aan zijn lot overlaten.” Noach voelde met de rug van zijn hand aan Olafs koude wangen. “Dat kunnen we zeker niet”, bromde Jonas. Hij begon te ijsberen en dacht hard na over een oplossing. “Maak jij je niet druk, Jonas. Ik heb al een oplossing bedacht. Jij hoeft alleen te doen wat Klaas Vaak je geleerd heeft. Vertel hem maar over een mooie sneeuwpop.” Noach legde Jonas precies uit wat hij in Olafs oor moest fluisteren. Toen Olaf wakker werd, begon het al te schemeren. Hij was zo vermoeid geraakt door kou en honger, dat hij bijna de hele dag had geslapen. Of had hij diep geslapen door het fijne dromen? Over vader en moeder die in een paradijs leefden. En over een sneeuwpop die hun liefde voor Olaf had overgenomen. Door de zoete droom vergat de kleine alle ellende. Hij had zin om een sneeuwpop te maken. Voordat het buiten helemaal donker werd, had Olaf zijn klus geklaard. Moe en alweer slaperig, maar trots op het resultaat, liet hij zich in zijn bedje vallen en viel in een diepe slaap. Noach had Magere Hein op het matje had geroepen. “Gisternacht deed jij je taak terwijl Olafs ouders aan het vissen waren. Ik weet dat je slechts je werk doet, Hein. Maar soms moet je rekening met kinderen houden. De kabouters hebben veel voor jou gedaan. Nu is het tijd dat jij wat terug doet.” Als een kind met straf stond de grote Dood met gebogen hoofd voor Noach. Jonas, die eigenlijk benepen was voor de dodenverzamelaar, balde dapper zijn vuist vanachter Noach. Nadat aan Hein de bedoeling was uitgelegd, haalde hij een pijp uit zijn binnenzak en blies er bij het raam op. Er kropen twee sterren uit die op de sneeuwpop afvlogen. De volgende ochtend werd Olaf in een warm huisje wakker. Hij rook pannenkoeken! Door zijn eigen knorrende maag werd hij uit bed getrokken en naar de keuken geduwd. Smullend van zijn ontbijt keek hij door het raam naar zijn prachtige sneeuwpop. “Dag moeder, dag vader”, zei de jongen kauwend. En hij leefde lang en gelukkig. Maar wat hebben de kabouters eigenlijk voor Magere Hein gedaan? Dat lees je een volgende keer...