Met een brede glimlach loopt Karin de vliegtuigtrap af in Córdoba. ‘Ubertje nemen Monique? Over vijf minuten Is Adoria hier, kenteken begint met 5601 met Fiat Doblo. Tien minuten rijden naar ons hotelletje, zeventien euro twaalf. Netjes toch? Wat gaan we als eerste doen: Alcazar, het kasteel?’ Monique lacht, zo kent ze haar vriendin weer, ze gaan er alles uithalen wat erin zit! Dan ziet Monique de donkere man weer. Karin lijkt hem niet op te merken. Hun ogen ontmoeten elkaar. Gek, het geeft Monique een rustig gevoel. ‘Prachtige kamer en zelfs een balkonnetje. Monique daar komt vanavond een mooie Spanjaard voor je zingen. Moet je nou eens zien, ze denken hier zeker dat wij twee mannen zijn. Dit is toch te gek voor woorden, een scheurkalender met schaars geklede dames,’ foetert Karin. ‘Ik stop 'm in mijn tas. Zo meteen ga ik bij de receptie uitleggen, dat ze hier geen extra punten mee verdienen. Ben je klaar voor de start Monique? Córdoba here we come!’ Als de twee vriendinnen op de gang lopen zien ze dezelfde donkere man staan. ‘Meneer ik zie u al vanaf Schiphol, ik heb geen idee wat u doet, maar wij hebben het gevoel dat u ons in de gaten houdt. Klopt dat?’ Karin neemt bepaald geen blad voor de mond. De man knikt minzaam ja. ‘Nou dan heb ik gelijk goed nieuws voor u. Hier wat literatuur,’ Karin geeft hem de scheurkalender. ‘Daar gaat u zich maar mee vermaken in plaats van met deze twee bejaarde dames. Goed begrepen?’ De man zijn ogen worden steeds groter tijdens Karins woordenvloed. Dan zegt de man: ‘Mevrouw ten Diepe. Ik ben uw beveiliger. Mijn werkgever geeft mij die opdracht. Dus helaas voor u, ik ga u niet verlaten. Maar heeft u alstublieft wat geduld met mij. Ik heb net mijn diploma persoonlijke beveiliger gehaald en ik heb deze baan echt heel hard nodig voor mijn gezin.’ Karin zucht: ‘Jammer dat u er een half jaar geleden niet was, toen mijn man en ik een auto-ongeluk kregen, hij is gestorven. En dat was geen ‘zomaar’ ongeluk.’