Ik scheur. De ene na de andere dag trek ik uit de kalender. Weken en maanden vliegen door de kamer. Januari ligt in propjes op de bank; februari samengebald eronder. Maart en april storten ongebruikt neer op de salontafel en de zomermaanden smelten nutteloos weg onder de radiator. Wijze spreuken flitsen aan me voorbij, maar ik neem er geen één in me op. Het enige wat ik zie, is de binnenrand van de kalender die steeds leger, steeds rafeliger wordt. Hij gaapt me aan als een rauwe wond, die onmogelijk te hechten lijkt. Toch scheur ik door, verwoest ik blindelings alle dagen van het afgelopen jaar. De kalender was een kerstcadeautje. Tot vandaag had hij echter ongeopend in de boekenkast gelegen; keurig verpakt in zijn glimmende, plastic wikkel. De dagen erin zo stijf tegen elkaar aan geperst dat er zelfs geen ademtocht meer tussen paste. Maanden en seizoenen liepen als een onlosmakelijke brij in elkaar over. En ik schampte er achteloos langs op, blind voor het feit dat de tijd als zand tussen mijn vingers doorglipte. Dat jij door mijn vingers glipte. Pas nu, nu het te laat is, herken ik mijn eigen woorden als 'morgen', 'later' of 'volgende week misschien' voor wat ze zijn: verradelijke illusies. Illusies waarmee ik mezelf liet geloven dat er tijd genoeg was. Plots zie ik 25 december onder mijn handen opdoemen. De cijfers staren me onverbiddelijk aan. Even aarzel ik, maar dan scheur ik ook de feestdagen resoluut uit de kalender. Woedend smijt ik ze tussen al die andere ongebruikte tijd die verkreukeld om me heen ligt. Ik hoef ze niet meer; want zonder jou zijn alle dagen verloren.