Naast mij zit een naar zweet stinkende man in de schipholhal, terwijl ik op mijn vriendin wacht. ‘Op wie wacht deze leuke meid?’ ‘Sinterklaas,’ antwoord ik, idioot denk ik erbij, ik ben 72. ‘Met zwarte piet zeker,’ blijft de grapjas aanhouden. Een grote donkere man trekt mijn aandacht. Ik heb hem eerder gezien. Mijn hart klopt ineens sneller, wat is dat voor een vent? Daar komt gelukkig Monique tevoorschijn uit de grote mensenmassa. We vallen in elkaars armen. ‘Hé Karin, fijn je te zien, wat kijk je benauwd?’ ‘Monique kijk die grote donkere vent daar, die, ken jij hem ook? Het is net of ik hem al veel vaker gezien heb. Hij valt op, omdat hij zo onopvallend is. Vind je ook niet?’ Monique lacht: ‘Karin, je moet weer in een vliegtuig, dan krijg jij altijd de bibbers. Maak je niet zo druk, kom nou maar gauw mee.’ ‘Ja, dat is ook zo. Op naar Córdoba,’ probeer ik mezelf weer in het gareel te krijgen., ‘Het is helemaal niet druk, aansluiten maar in de Efteling met onze handbagage. Heb je de vloeistoffen in een ritszakje Karin? Riem alvast uit je broek, gaat goed zo meid.’ ‘Als ik jou niet had Monique, ik word altijd rustig als jij er bent,’ lach ik nu weer zelfverzekerd. Dan valt mijn oog weer op die grote man, hij heeft een oortje in, praat in zijn microfoon, staat vlak achter ons. Nu heeft hij gehoord waar we naar toegaan, getverderrie. Ik wil niet meer. Ik geef Monique een duw in haar zij: ‘Daar is ie weer,’ en ik beweeg mijn hoofd zijn richting uit. Monique ziet hem, kijkt ineens bedenkelijk. ‘Hij zal ook wel gaan vliegen, dat doet iedereen hier toch.’ Maar nu hoor ik onzekerheid in Monique' s stem.