De singer-songwriter speelt Life is Life van Opus. Hij levert de muzikale begeleiding met een akoestische gitaar, maar geeft niet de indruk dat hij ook daadwerkelijk een goede muzikant is. Hij kreunt, puft, zucht, steunt en miauwt in de microfoon, en blijft het refrein eindeloos herhalen, en lijkt de rest van de tekst niet te kennen. Een golf van ontroering doorspoeld het publiek in de club, maar waarom dat het geval is, is voor Dennis een compleet raadsel. Hij is net binnen, en hij word nu al slaperig van de muziek. Om zijn energiepeil op te krikken besteld hij aan de bar een wodka Red Bull. Ondertussen voelt hij naar het pistool dat hij in een holster onder zijn regenjas draagt. Het zit er nog steeds. Dat was vijf minuten geleden ook al het geval, maar je weet maar nooit. Daarna bekijkt hij de koffer in zijn hand, en die is ook nog steeds aanwezig. Tegen de tijd dat hij die simpele acties heeft uitgevoerd, is zijn wodka Red Bull klaar. Dennis gaat met het drankje aan een tafeltje zitten. Om de paar seconden kijkt hij naar de ingang. Om de vijf minuten voelt hij naar het pistool en bekijkt hij de koffer. De singer-songwriter is klaar met zijn Opus cover. Dennis hoort hem in de microfoon mompelen, alsof hij zijn volgende nummer aankondigt. Dennis heeft al een vermoeden van wat dat nummer gaat worden. Het zal wel Wish You Were Here, Wonderwall of Imagine worden. Dat is het in dit soort clubs altijd. Als hij Pink Floyd gaat coveren, houdt Dennis het bij een lichte billenkoek, met de broek nog aan zodat het niet te veel pijn doet. Het blijft natuurlijk Pink Floyd. Als het Wonderwall word weet hij nog wel wat creatieve geweldsuitingen. Maar Imagine, dan word het