Mijn maag zat vol knagende ratten. Mijn mond was droger dan de Sahara. Babyblauw was de ruimte boven me, rood en gifgroen hingen de appels voor me. Eén stap, één handreiking. De woestijn werd vochtig. Ik verwelkomde de kwelling. Mijn maagwand spong open, de ratten voegde klauwende nageltjes bij hun knagende tanden. Ik keek naar de appel in mijn hand. Geen enkel vlekje of spikkeltje zag ik. Weten was mijn vijand, de kennis van de herhaling. Mijn tong raakte het groene vruchtvlees. Slikken ging niet, mijn mond was droger dan de Sahara. De ratten vertrokken nooit.