wekelijkse schrijfopdracht #217 Op de tast vind ik mijn weg van de wasbak naar het bed. Op een dag zal ik een huis hebben. Een echt huis, met echte kamers, woonkamer, badkamer, slaapkamer. En reservelampen in een voorraadkast. Dit tochtige krot zal een onwaarschijnlijke herinnering zijn, een boze droom lijken, iets wat ik misschien ooit ergens las, maar niet iets wat ik daadwerkelijk heb moeten meemaken. De lakens voelen koud. Ik trek mijn knieën op en wrijf met twee handen over mijn schenen. Het bed kraakt onder mijn beweging, maar veel warmer word ik niet. De gordijnen ritselen en nu mijn ogen aan het donker gewend zijn, zie ik hun schaduwen dansen over de muur. Ik heb geen idee van de tijd. Geen idee wat het geluid geweest kan zijn dat mij gewekt heeft. Maar wakker ben ik. De gordijnen wapperen wild. Het raam moet opengewaaid zijn. Kippenvel springt op mijn benen en een huivering trekt door mijn lijf. Juist als ik het raam dichtsla, hoor ik buiten een vreemd geluid. Gejank. Klaaglijk en diep. Onmenselijk. Ik trek de deken over mijn hoofd om het janken eruit te verjagen. Het raam begint alweer te klepperen. Door de wind? Hoor ik stappen? Sluipen? Gekras. Ik hoor duidelijk een krassend geluid. Bij het raam. Geen ademtocht komt meer over mijn lippen. Mijn schouders trekken naar elkaar. Ik knijp in de deken. Iets krast over het kozijn. Verdwijnt. Krast opnieuw. Mijn keel voelt droog, mijn oksels nat. Ik kan de woorden voor een schietgebedje niet vinden. Het raam klapt opnieuw open. Iets ploft op mijn bed. Ik voel nagels. Kleine, scherpe nagels die door de dekens heen in mijn schouders prikken. De nieuwe kater van de buren probeert het zich gemakkelijk te maken, terwijl buiten zijn rivaal een laatste huil laat horen.