Manhattan is leuk, Amsterdam is beter. Sofie is blij terug te zijn. Ze laat zich met gespreide armen achterover vallen op het grote tweepersoonsbed dat in het midden van de kamer staat. Haar donkere krullen waaieren uit over het kussen. Nog altijd prijst ze zich gelukkig dat zij en Jeroen erin geslaagd zijn dit appartement in handen te krijgen. Ze draait zich om, gaat op haar buik liggen en rekt zich uit om haar boek van het nachtkastje te pakken. Het ligt er niet. Langzaam komt ze overeind. Ze kijkt de kamer rond. Er klopt iets niet. De kamer is anders dan anders. Ze merkte het al bij het binnengaan, maar nu pas dringt het echt tot haar door. Het bed is te strak opgemaakt. De stoelen staan in een perfecte rij onder de eetkamertafel. De kussens liggen onwaarschijnlijk netjes gedrapeerd op de bank. Niets in de kamer verraadt de slordige hand van Jeroen. Zelfs de planten zien er prima uit. Tijdens haar vorige reis hadden vier van de acht het niet overleefd. Maar het meest verontrustend is de cd die op het dressoir naast de geluidsinstallatie ligt. Cadeau van zijn ex, een blondine die ze een paar weken geleden tijdens een festival zijn tegengekomen. Leuke meid. Zo op het eerste gezicht. De cd had ze niet gegeven om de muziek, maar omdat ze de titel zo passend vond. Jeroen had het hoesje in een donkere la opgeborgen toen hij Sofie leerde kennen. Hij nam haar donkere krullen in zijn handen en kuste haar zachtjes. ‘Het is goeie muziek, maar die titel klopt niet.’ En nu ligt de cd op het dressoir. Blondes have more fun. Ze loopt terug naar het bed om onder ogen te zien wat ze net niet wilde zien. Op het zwarte, satijnen kussen ligt een lange haar. Een blonde haar.