"I saw the rain dirty valley, you saw Brigadoon" - Whole of the moon, Waterboys. Dat we gewoon familie waren heeft me altijd bevreemd. In een gezin van nuchtere wetenschappers was Isobel de enige die niet werd ingetoomd door cijfers en onweerlegbare theorieën. Als kind zwierven we urenlang over de heide. Terwijl mijn zusje naast me dartelde, vertelde ze over de onzichtbare bewoners van de ruige hooglanden. En hoe ze met hen danste in het licht van de volle maan. Ik luisterde geduldig naar haar kinderlijke fantasieën en berekende ondertussen de afstand tot ons huis. Ik wist haar altijd voor het donker veilig thuis te brengen. Tot die nacht toen Isobel plots aan mijn bed stond. Ze trok aan mijn pyjama, haar ogen schitterend van verwachting. 'Liam, het is zover!' 'Wat?' Brommend wrijf ik de slaap uit mijn ogen. 'Brigadoon suffie!' Isobel woelt door mijn haar en wiebelt ongeduldig heen en weer op haar blote voeten. 'We kunnen er naartoe. De poorten zijn zichtbaar; alleen vannacht!' Ik zucht gelaten en kijk haar streng aan. 'Ga naar bed Izzie, Brigadoon is een legende, dat weet je toch?' Isobel lijkt me niet te horen; slaat een shawl om haar ranke nek en danst naar de deur. 'Kom je?' Ik draai me om en trek de dekens over me heen. 'Ga slapen Izz.' Het was de laatste keer dat ik haar zag. Maandenlang heb ik wanhopig naar haar gezocht. Ik herinner me de angst en de eindeloze regen; de zware wolken boven de vallei en de leegte die zich langzaam in me nestelde en niets van me overliet. Ik wilde niet opgeven, maar uiteindelijk moest ik onder ogen zien dat ik mijn zusje nooit meer veilig thuis zou brengen. Soms droom ik dat ze nog leeft en samen met de elfen danst achter de poorten van Brigadoon. ---- Legende van Brigadoon: http://www.ancientpages.com/2016/11/02/legend-of-…