#215 Zoek de soek

Mijn vriendin uit Limburg die een dagje op bezoek is, wil per se de stad in en de Markthal zien. Ik ben snipverkouden geworden en wil liever lekker rustig op een terras aan het water wat bijkletsen. ‘Meis, ik heb iedereen beloofd om foto’s te maken, ik krijg woorden als ik zonder beelden thuiskom.’ ‘Zullen we dan alleen foto’s maken en dan een kop koffie doen bij de Oude Haven?’ ‘Ben jij nou gek, ik ga allemaal cadeautjes kopen. Zo’n kans krijg ik niet meer voor de feestdagen.’ Haar enthousiasme neemt me helemaal mee, ik vergeet mijn volle neus. Tot we bij de kruidenkraam komen. Normaal snuif ik die heerlijke geuren op, nu kriebelen ze in mijn neus en ik moet niezen. Nog net op tijd kan ik een zakdoek pakken. Het brengt me terug naar 1988, naar de rondreis door Egypte. In Caïro was ik niet weg te slaan bij de soek vlakbij ons hotel. Ik zie zo de man voor me, met zijn keffiyeh om zijn hoofd. Al die kruiden, al die kleuren, al die geuren. Zijn vaste opmerking in gebrekkig Engels, die ik vrij vertaal: ‘Kom naar de kruidenmarkt, waar je nooit verkouden bent.’ Ik herinner me weer de jongen op de fiets, die niet echt goed kon sturen. Mijn vriend zei met luide stem, dat hij normaal moest doen. Geschrokken van die westerse reus, reed hij in op de kraam en kreeg de bak met blauwe indigo poeder over zich heen. Zo zag de blauwe smurf zelfs in het Midden-Oosten het levenslicht. Een geur is meer dan een herinnering, het is een verhaal. Een levensverhaal dat schreeuwt om opgetekend te worden.