Alles is dood. Ik sta op het landje. Zo noemde hij het, het landje. De verf bladdert van het hek. Er zitten gaten in de heg. In het droge zand staan bamboestaken met zakjes er zorgvuldig aangespijkerd om me eraan te herinneren wat er exact is doodgegaan: Snijbonen, sperziebonen, tuinerwten. De rode kruiwagen, waar ik als kind soms in mocht rijden, ligt te roesten naast het slootje. De sla is verrot, de kruisbessen verteerd, de aardbeien verdroogd, de kolen doorgeschoten en bedorven. Na het plotse overlijden van vader dacht niemand aan zijn volkstuintje. We verdeelden de bescheiden erfenis en gingen weer elk ons eigen weg. Het huis verviel aan de bank. De brief van de volkstuinvereniging kwam maanden na zijn begrafenis. Vader had drie betalingsherinneringen gemist (hij was dood) en zijn plot was vergeven. Vriendelijk verzoek om persoonlijke eigendommen te verwijderen. De deur van de kas klemt. Ik zet mijn heup ertegenaan en duw. Onwillig kraakt de deur open. Binnen is het nog droger. Komkommers en augurken hangen er ingeteerd en verschrompeld bij. De scherpe, droge geur van nostalgie en tomatenplanten hangt in de lucht. Ik kan nauwelijks ademen. De penetrante dorre lucht slaat op mijn keel, tranen schieten in mijn ogen. Ik pak een gieter van een plank en snel de kas weer uit. Buiten is zuurstof. Ik adem de lucht diep in en kijk nog een keer rond. Bonen, bessen, aardbeien, kruiwagen. Ik loop het landje af. De gieter laat ik staan.