Een plotselinge windvlaag snijdt hard door mijn te snel koud geworden wangen. Ik zou nu toch echt relaxed moeten zweven. Onthutst kijk ik naar mijn zorgvuldig in een dikke handschoen verstopte hand. Oké, mijn hand was steenkoud, maar ik dacht toch echt dat ik stevig aan het touw had getrokken. Opnieuw trek ik hard aan het reservekoord, maar kom direct tot de akelige conclusie dat ik nog steeds val. In paniek ruk ik nu aan beide touwen. Het besef dat dit wel eens het einde kon zijn bekruipt me met dezelfde griezelige snelheid als die waarmee ik naar beneden stort. Ik ga dood. Ik val te pletter hier op de polder van Bokhoven. Dat kan toch niet gebeuren? En Steven dan? We zijn verdorie net getrouwd. Opeens realiseer ik me dat ik vanochtend nogal haastig ben vertrokken. Ik moet de vaatwasser nog uitruimen, mijn bed opmaken, de was vouwen, de wc schoonmaken. Wat zullen ze van me denken? ‘Ter aarde gestorte sloddervos’ komt ongetwijfeld op mijn grafsteen te staan. Mijn maag keert zich om terwijl ik aan zijn onderbroeken denk. Ik moet Steven’s onderbroeken nog strijken, dat had ik beloofd. Ik begin hysterisch te gillen en zie de grond steeds dichterbij komen. Een fractie van een seconde lijkt de tijd stil te staan, terwijl de aarde spoedig omhoog raast. Wie moet nou zijn onderbroeken strijken? Mijn been doet pijn en dat verwondert me. Een dode voelt toch niks? Ik open mijn ogen en voel mijn naakte been op het koude laminaat. Met stomme verbazing kijk ik naar mijn bed, waarna ik trillend van opluchting een paar keer stevig over mijn pijnlijke been wrijf. Met epische vastberadenheid sta ik op, negeer de pijn, ren naar zolder, gris de stapel onderbroeken uit de wasmand en begin met uiterste precisie te strijken.