Deze uitdaging is een afsluiting en een nieuw begin. Als je mij gevraagd had of ik dit ooit zou doen had ik gelachen en gezegd: ‘Nee hoor dat staat niet op mijn bucketlist.’ Nu is het juiste moment om het alsnog te doen, bedoeld om het leven te testen, om te kijken of ik het wel echt verdien. De dag waarop de dokter zei: ‘Gefeliciteerd mevrouw, u bent helemaal vrij,’ lijkt langer geleden dan hij in werkelijkheid is. Een medisch wonder. Tegen alle verwachtingen in heeft dit kasplantje zijn wortels weer diep in de verse vruchtbare aarde gestoken en is terug naar het licht gegroeid. De angst die er altijd diep in mij was, is met de ziekte verdwenen. Op alle momenten waarop ik bijna niet meer verder kon, bleef het stemmetje in mijn hoofd, me pushen om door te gaan en nooit op te geven. En hier ben ik dan, vandaag sta ik aan de rand van een nieuwe onpeilbare diepte. Een diepte die ik hierna nooit meer hoop te ervaren, afsluit met deze nieuwe daad van grote moed. De instructeur steekt zijn duim omhoog en wacht tot ik hem met hetzelfde gebaar beantwoord. Mijn hoofd zegt nee, maar mijn duim trekt zich daar niets van aan en gaat sneller dan ik zou willen de lucht in. Even voel ik de hand van de instructeur als een laatste aansporing in mijn rug en dan ben ik vrij. Ik spreid mijn armen en benen en geef me volledig over. De watten in mijn hoofd, die na de laatste chemo nog niet volledig zijn opgelost, lijken nu in versneld tempo mijn hoofd uit te waaien. Ik trek op tijd aan het touwtje, maar waar ik een rood witte hemel verwacht te zien blijft deze blauw. Niets gaat in mijn leven zoals het hoort denk ik laconiek en trek aan het tweede touwtje. Zou ik verkeerd gegokt hebben en alsnog mijn laatste leven verspeeld hebben met deze onverantwoordelijke daad? Als ik mijn stijf dichtgeknepen ogen even open zie ik een aandoenlijk, dik engeltje naast me opduiken. ‘Dit is je laatste beproeving, Anneke, beloofd, haal diep adem en ontspan, nu!’ Mijn hoofd is leeg als mijn tengere lichaam zich als een speld in de hooistapel boort.