#213 Bloed en scherven

Monologenman komt binnen. Vaste klant. Uitstekend rondjesgever waar hij het aanzien van zijn luisteraars mee koopt. Heeft een vrouw mee. Hier komen gewoonlijk geen vrouwen. Ze kijken beiden toch wat nijdig voor zich uit. “Ze zou knap kunnen zijn,” fluistert Nico zacht. “Ik doe dit wel,” zegt Lange Marc. We nemen dit er ook maar bij, denkt hij. Binnenkort gaan ze hun droomzaakje op Aruba openen. De mannen moesten eens weten… “Een whisky en een cola,” blaft monologenman. “Twee whisky,” zegt de vrouw. Het loopt wel los, denkt Marc. “Houd me niet langer voor de gek. Vertel het me nu. Wie is Suzanne? Ik heb al jouw sms’en gezien. De pers zou er een mooie kluif aan hebben als ik ze doorstuurde.” De vrouw neemt een slok en klapt het glas hardhandig op de toog. “Je bent zwak, Tonina. Dreigen is altijd zwak.” “Ik dreig niet!” De vrouw schreeuwt. “Ik vertel je wat ik had kunnen doen en wat ik niet gedaan heb. Ik eis uitleg, meer niet. Ik heb er recht op en dat weet je!” “Ik leg niets uit want er is niets uit te leggen,” zegt monologenman kil. Zo kil, hebben Nico en Marc hem nog nooit gezien. “Oja?” De vrouw roept weer. “Scheefpoeper!” “Oei,” zegt Nico. Iets te luid. De vrouw kijkt hem smerig aan, pakt het glas en giet de inhoud over de kop van monologenman. Marc ziet een ijsblokje verdwijnen tussen het borsthaar en de plooien van het veel te krappe hemd van hun vaste klant. Hij krijgt er de rillingen van. Dit loopt verkeerd, weet Marc. Onwillekeurig maakt deze gedachte hem wat kleiner. Hij bukt zich zelfs een beetje. Voordat hij het beseft, heeft monologenman de whiskyfles gepakt. De vrouw springt van de kruk. Het gezicht van Marc ziet er raar uit.