We hebben elkaar gekozen. Wij zijn elkaars geluk. Ze houdt zo veel van mij en ik houd zo veel van haar. Daarom wacht ik nog een weekje, even maar. Ik ga een zondag kiezen want ik zal voor hen een zondagskind zijn, op alle dagen van de week. Ik voel haar onrust en ik vind het jammer dat ik niet kan praten. Dan zou ik het kunnen uitleggen. Ze denkt dat ik te weinig plaats heb. Dat ik niet genoeg eten heb. Dat ik er uit moet. Mijn uitstel maakt haar bang, terwijl ze diep vanbinnen toch vertrouwen heeft. Ze vindt hem maar een blaaskaak. Hij, die zei dat het voor vandaag niet meer zal zijn. Is hij dan vergeten hoe moeilijk het is? Het is een snob. Voelt zich slimmer dan mijn moeder en baseert zich op kennis die geen kennis is. Ik zal hem leren. Hihi. Ik doe haar pijn. Alleen omwille van het goede doel. Mijn vader roept hem terug. Dat dit stukje dokter ons met de auto naar het ziekenhuis zal rijden? No way! Ik wacht nu niet langer en terwijl zij schreeuwt, schijt ik zijn mooie pak, samen met zijn sjieke schoenen helemaal onder.