Vroeger heette het ‘africhten,’ tegenwoordig praten we van ‘opvoeden’ alsof we het godbetert over kinderen hebben. Terwijl die tegenwoordig juist ten prooi vallen aan ouders die graag ‘vriendjes’ met ze willen blijven en als de dood zijn om een opvoedingsfout te maken, wat technisch onmogelijk is want zonder opvoeden geen opvoedingsfouten. Maar dat geheel terzijde. Nee, ik heb het over honden. Honden die als pup stuk voor stuk hartverwarmend en vertederend zijn en veranderen in een onuitstaanbare strontmachine zodra het nieuwe baasje zich meldt. Zo’n hond is doorgaans intelligenter dan zijn baas dus binnen de kortste keren weet hij waar de zwakke plekken zitten en maakt daar dankbaar gebruik van. En geef ‘m eens ongelijk. Het geteisem mag op de bank en op schoot, vreet mee als er gebak of snacks geserveerd worden, mag blaffen naar voorbijgangers, happen naar fietsers en schijten waar het wil. “Dat doet-ie anders nooit hoor,” hoor je vaker dan je lief is. Het plastic zakje aan de riem hangt er voor de sier, want stront ruimen is beneden de waardigheid van de baas. De laatste overwinning van de hond is het fietskarretje. Lekker op je schotwond liggen chillen en de baas het werk laten doen. Duizenden, misschien miljoenen, baasjes kijken wekelijks naar Cesar Millan, weten dus hoe het moet maar blijken uiteindelijk niet meer te zijn dan de betweterige stuurlui die aan wal staan. Waarom eisen we van nieuwe Nederlanders dat ze cursussen volgen en een inburgeringsexamen doen? Terwijl elke kneus die een pup kan betalen op de openbare weg mag komen en iedereen tot last mag zijn met zijn geheel naar eigen inzicht ‘opgevoede’ mormel? Ik ben voor een examen, wie nog meer? Oh ja, natuurlijk zijn er ook baasjes die wél weten hoe het hoort. U en ik bijvoorbeeld.