De spiegel Wat heb ik een hekel aan de spiegel. Vroeger kon ik er niet genoeg van krijgen om mezelf te bewonderen. Mijn ogen waren hemelsblauw, mijn neus stond kaarsrecht en ik had mooie zoenlippen. Wat is er veel veranderd in die jaren. Ik kijk alleen nog in de spiegel als ik mijn haar kam. Hoewel ik daar eerder veel tijd aan besteedde, doe ik het nu heel snel. Er valt niets meer aan mij te bewonderen. De oogleden hangen nu half over mijn inmiddels fletsblauwe ogen, mijn volle lippen zijn smalle lijnen geworden, mijn neus staat nog wel fier overeind. Dat is dan ook het enige wat niet veranderd is. Daarvoor in de plaats zijn er wel rimpels rond mijn ogen en mond verschenen. Ze tonen het leven dat ik geleid heb: drie scheidingen en een gevangenisstraf van twee jaar, omdat ik een man heb doodgereden. Niet bewust natuurlijk, maar hij sprong plotseling voor mijn auto. Ik remde wel maar het was te laat. Getuigen zeiden dat ik niet stopte toen er midden op het zebrapad een man liep. Van getuigen moet je het niet hebben, die zijn onbetrouwbaar. Een huis kon ik helaas niet krijgen: geen geld en geen baan. Nu woon ik in een blijf-van-mijn-lijfhuis. In feite is dat best hilarisch omdat ik nooit geweigerd heb om een man van mijn lijf te slaan. Daar moet ik nu voor boeten. Ik sta weer voor de spiegel en verbaas me erover dat ik in zes jaar van een groen blad in een dor blad ben veranderd.