‘Ik heb vanavond een vergadering, Claudia.’ ‘Niet weer, hè?’ ‘Als je directeur bent van een groot bedrijf kom je daar nu eenmaal niet onderuit.’ ‘Je hoeft toch niet overal bij aanwezig te zijn?’ ‘Helaas wel. Ik ben de verantwoordelijke man. Als er onrust in het bedrijf is, voel ik mij verplicht om daarbij te zijn. Je weet nooit wat er gebeurt. Vandaag hoorde ik dat de medewerkers loonsverhoging willen en ik probeer een staking te voorkomen.’ ‘Gezellig. Geef ze gewoon hun zin. Zit ik weer de hele avond alleen.’ ‘Je kunt toch naar een vriendin gaan?’ ‘Dat doe ik niet. De laatste twee keren werd ik begroet met de woorden “Heeft je man weer een vergadering?” je snapt dat ik dat niet nog een keer wil horen.’ ‘Dat kan ik me wel voorstellen. Je kunt ook thuisblijven en tv kijken.’ ‘Dat is dan ook wat ik ga doen.’ Vergeet niet Claudia dat ik een florissant salaris heb, waardoor jij geen baantje hoeft te zoeken. Je kunt doen en laten wat je wilt.’ ‘Ja, ja, het is al goed.’ Thomas was eerder thuis dan hij gedacht had. Hij was wel verbaasd dat het al donker was in de kamer. Blijkbaar was er niets op de tv wat Claudia kon boeien en was ze daarom vroeg naar bed gegaan. Hij besloot ook maar naar boven te gaan. Misschien was ze nog wakker. Toen hij de slaapkamerdeur opendeed en op het lichtknopje drukte, vloog ze geschrokken overeind. ‘Wat ligt er in godsnaam naast jou?’ vroeg Thomas. ‘Dat is geen wat maar een wie. Zijn naam is Patrick. Mijn loverboy op eenzame avonden. Hij heeft meer gevoel in zijn metalen ledematen dan jij in je hele lijf.’