‘Heb je nog even?’ Achteloos, als smeet ze een dossiermap op mijn bureau, slingerde ze die vraag mijn kamer binnen. Ik was juist bezig mijn spullen op te ruimen en had de computer afgesloten. Grabbelde in mijn handtas naar een spiegeltje en zette mijn lippen kersenrood aan. Keek op mijn smartphone; ik had nog tien minuten. En deze keer liet ik me door niemand tegenhouden. Om vijf uur stipt stond ik op straat en begon mijn eigen leven. ‘Evelyne, kom je even?’ klonk het, dringender nu, uit de kamer van de directrice. ‘Ik heb even je hulp nodig.’ ‘Een momentje, Lidy,’ riep ik terug, gooide de make-upspulletjes in mijn tas, trok mijn jas aan en stapte de gang op. Sloeg, iets luider dan noodzakelijk, de deur achter me dicht en stapte tot aan de directiekamer. Bleef in de deuropening staan. ‘Print je die concept-nota Vaccinatieschema’s in de varkenssector even uit? Dan kunnen we die nog even doornemen.’ ‘Die nota kun je vinden in het document Ministerie van Landbouw, map Varkenssector,’ zei ik zo kordaat mogelijk. ‘Dat weet ik, Evelyne. Print hem even uit, wil je.’ Dit leek me een typisch geval voor de techniek van de kapotte grammofoonplaat die we tijdens de assertiviteitstraining geoefend hadden, dus herhaalde ik zonder al teveel acht te slaan op het trillen van mijn benen: ‘Die nota staat in het document Ministerie van Landbouw, in de map Varkenssector.’ Verstoord keek ze op. ‘Er is haast bij, Evy. Het had eigenlijk gisteren al verstuurd moeten zijn.’ ‘Je kunt die nota vinden in het document Ministerie van Landbouw, in de map Varkenssector,’ perste ik er met de moed der wanhoop uit, maar ik liet mijn tas al van mijn schouder glijden. ‘Nou, hoepel maar op,’ brieste Lidy. ‘Dan doe ik het zelf wel.’ Beduusd liep ik naar de lift. Had ik het nu tóch voor elkaar gekregen?