‘Eindelijk weekend,’ zegt Miriam die aan het bureau naast het mijne zit. Ze schakelt haar computer uit en masseert haar nek. ‘Nog plannen voor vanavond?’ vraag ik. Net als zij kom ik overeind. Op haar vermoeide gezicht breekt een glimlach door. ‘We gaan met z’n allen uit eten. Voor Tims achttiende verjaardag. Die is pas volgende week, maar op de dag zelf heeft hij het natuurlijk veel te druk om wat met de oudjes te gaan doen.’ ‘Nou, veel plezier dan. En wens hem namens mij een gelukkig verjaardag.’ ‘Doe ik,’ zegt ze. 'Je bent een fijne collega, Claire. Ik had me geen betere vervanger voor Jet kunnen wensen.’ ‘Hoe gaat het nu met haar?’ vraag ik terwijl ik de brieven die vandaag nog op de post moeten verzamel en ze in mijn tas steek. Haar mond vertrekt zich tot een smalle streep. ‘Niet goed. De bedrijfsarts heeft haar ziekteverlof nog maar eens met een maand verlengd. Het is zijn schuld,’ sist ze me toe. Haar duim gebaart naar de gesloten dubbele deur aan het eind van de gang. ‘Die slavendrijver zorgt er nog eens voor dat we hier allemaal met een burn-out eindigen.’ Haar woorden zijn nog niet koud of de intercom in ons kantoortje zoemt luid. ‘Miriam?’ klinkt een afgemeten stem. ‘Kan je even hier komen? Met het dossier van CPF?’ ‘CPF?’ zegt Miriam tegen mij nadat ze haar handtas en jas haastig weer heeft neergegooid. ‘Zei hij nu CPF?’ ‘Volgens mij wel.’ ‘CPF…CPF. Wat bedoelt hij daar in hemelsnaam mee?’ ‘Misschien is het een oud dossier,’ zeg ik als een zoekopdracht in haar haastig ingeschakelde computer niets oplevert. ‘Was Jet nu maar hier, zij zou het wel weten.’ ‘Miriam, komt er nog wat van?’ ‘Wat moet ik nou?’ Met een rood hoofd kijkt ze me aan. ‘Weet je wat jij moet? Jij moet op huis aan.’ Met een beslist gebaar duw ik haar jas en tas in haar handen. ‘Hier, ik zal dat dossier wel zoeken.’ ‘Jij? Maar je werkt hier nog maar veertien dagen. Hij vilt je levend.’ ‘Het loopt wel los,’ zeg ik. ‘Ga nu maar, je wilt je dinertje toch niet missen?’ ‘Weet je het zeker?’ Ik knik. ‘Hartstikke bedankt, Claire.' Met een 'Ik sta bij je in het krijt, meid,' stapt ze de lift in. ‘Miriam!! Hier komen! Nu!’ Ik wacht nog twee tellen voor ik naar het eind van de gang loop en rustig op de brede notenhouten deur klop. ‘Dat zal gaan tijd worden,’ brult een woedende stem. Met lege handen stap ik naar binnen. ‘Wie ben jij?’ blaft hij me toe. ‘Waar is Miriam? Waar is mijn dossier?’ Ik glimlach. ‘Meneer Dijkstra, ik ben uw dossier. Claire Philipsen van C.P. Financing, aangenaam.’ Hij wordt lijkbleek, dan vuurrood. ‘Is dat een gewoonte van jullie?’ vliegt hij uit, ‘infiltreren in bedrijven die om een lening vragen?’ Ik laat me op de lederen bank in de zithoek van zijn grote kantoor neerzakken en sla mijn benen over elkaar. ‘Dat is een gewoonte van mij, ja. Als ik een bedrijf overneem, weet ik graag met wie ik te maken heb.’ ‘Overneem?’ Het woord is niet meer dan een hees gefluister. Ik knik. ‘Overneem.’ ‘U bent gek.’ Met zijn handen in de zakken van zijn dure kostuumbroek lacht hij me weg. ‘Ik vroeg om een lening, meer niet.’ ‘U wel, ja,’ zeg ik. Er wordt op de deur geklopt. ‘Heren,’ zeg ik als vijf krijtstreeppakken naar binnen stappen, ‘klaar om er aan te beginnen?’ ‘Jawel, Claire.‘ Mike, de leider van mijn overname-team, glimlacht opgewekt naar me. ‘Mijn kantoor uit! Ophoepelen, nu!’ ‘Wat gek,’ zeg ik, ‘ik dacht net hetzelfde aan u te vragen. Hoeveel percent van de aandelen hebben we nu in handen?’ vraag ik aan Mike. ‘54.6,’ zegt hij. ‘Ik bel de politie.’ ‘Dat mag, meneer Dijkstra,’ zeg ik. ‘Maar als ik van u was, zou ik eerst met uw ex-vrouw bellen. En daarna misschien met wat oud-medewerkers.’