#207 Dat komt goed uit

Ik staarde als in trans naar de klok. Nog maar tien minuten en ik mocht thuis een weekend lang aan het bier. Een zware, slome stem, waar ik me mateloos aan ergerde, deed me opschrikken. Ik draaide me om; het dikke hoofd van mijn baas verscheen vanachter de deur van zijn kantoor. ‘Pieters, heb je even?’ vroeg hij. Voordat ik kon antwoorden was hij alweer verdwenen. Typisch: hij vroeg altijd overal om, maar gaf me nooit kans om te antwoorden. Het was een van de kenmerken die me ertoe brachten hem eindelijk eens met mijn ontevredenheid te confronteren. Dit was dus het moment. In het verleden waren er genoeg mogelijkheden geweest, maar het was een combinatie van mijn lafheid en de sluwe listen van mijn baas, die er altijd voor zorgden dat ik aan het eind van de dag met dezelfde somberheid terug naar huis ging. In de paar seconden dat ik naar zijn kantoor liep, ging ik het hele gesprek in mijn hoofd langs. Waarschijnlijk wilde hij het over een project hebben. Ik zou me zo rustig mogelijk houden, zelfs al zou hij me weer met ongevraagd werk voorschotelen of me bekritiseren. Ik zou zijn relaas uitzitten, met respect knikken en hier en daar bevestigend antwoorden. Misschien, als ik creatief was, kon ik zelfs een kleine monoloog houden, om te laten zien hoeveel zin ik in mijn werk had. Dan, nét voordat hij me uit zijn kantoor zou laten gaan, zou ik beginnen met: ‘Zou ik het nog kort ergens met u over kunnen hebben?’ Daarna zou ik het langzaam uitleggen. Ja, dat was het plan. Dat klonk goed. Ik stapte zijn kantoor binnen en ging zitten. Ondanks dat ik alles in mijn hoofd had uitgestippeld, begon ik toch te zweten. ‘Waar wilde u het met me over hebben?’ Mijn baas leunde voorover, vouwde zijn handen in elkaar en trok een pruillipje. ‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik ben bang dat ik je moet ontslaan.’ Even staarde ik hem beduusd aan, maar toen zei ik: ‘Mooi, dat komt goed uit.’ Ik stond op, draaide me om en liep met een brede glimlach op het gezicht regelrecht naar huis.