De reiger Hij rijgt alles aan elkaar. Vijf meter reduceert hij makkelijk tot één meter. Hij schuift de boel op, plooit het in elkaar. Ze noemt hem Reiger en hij noemt haar Engelengeduld. Ze had hem ook de Plooier kunnen noemen, maar Reiger sprak meer tot haar verbeelding. Daarbij, zag ze bij hem aardige overeenkomsten met de reiger. Lang en mager en zijn bewegingen, statig grijs. Hij vindt het niet erg dat zij hem Reiger noemt. Eigenlijk is hij er wel trots op. Rijgen is ook een vak. Hele muren heeft hij aaneengeregen. Alles wat hij in huis brengt, gaat er niet meer uit. Voor muren worden weer nieuwe muren geregen. Zijn leefruimte krimpt, maar hij heeft geen andere keus, zegt hij. Zelfs de post kan nog nauwelijks door de brievenbus naar binnen geschoven worden. Alle hulpinstanties worden slim buiten gehouden. Zelfs voor Engelengeduld is er geen ruimte meer. Dagelijks bezoekt hij zijn moeder, die volgens hem een stapelaar is. Engelengeduld blijft haar gewoon zijn moeder noemen. Wat hij in zijn eigen huis niet kan, kan hij wel bij zijn moeder, opruimen. ‘Je lijkt op je moeder’, zegt Engelengeduld. Maar hij ontkent dit stellig. Alleen als hij aan zijn eigen aanrecht staat, weet hij dat hij meer op haar lijkt dan hij beweert. De enige werkplek die hij nog in zijn keuken heeft, is de klep van de vaatwasser. Hij is apart, maar zal geen vlieg kwaad doen, spreekt men in de straat over hem. Men heeft geen flauw idee, dat hij inmiddels in een vliegenparadijs woont. Elke dag belt Reiger met Engelengeduld. Soms een kwartier, maar met gemak kan het uitlopen. ‘Ik heb over al onze gesprekken nagedacht Engelengeduld. Het is zover. Alle hulp laat ik nu toe.’ Ze feliciteert de reiger met zijn metamorfose. ‘Ik kom eraan.’