#205 Wat er die avond gebeurde

- vervolg op het verhaal van opdracht #204 - Normaal gesproken blijft ze zitten totdat het licht van de sterren aan land spoelt, maar vanavond kan ze hier niet op wachten. Iets in het water trekt haar aandacht en voorzichtig weekt ze zich los van haar strandstoel. Haar stramme benen dragen haar sputterend naar de vloedlijn. Daar blijft ze staan en terwijl de rollende golven hongerig naar haar voeten reiken, focussen haar ogen zich op een plek net voorbij de branding. Even ziet ze niets dan het grijze water, wiegend in de schemering, maar dan is het er weer en haar hart maakt een sprongetje. Vanuit de diepte zwemt zacht licht naar boven. Het doorbreekt het donkere oppervlak en stijgt omhoog in de avondlucht. Ze herkent hem al nog voordat hij vaste vorm heeft aangenomen en met een stem die het niet meer gewend is gebruikt te worden, roept ze. 'Pap! Hier! Hier ben ik!' Ze pakt haar rokken op en rent de zee in, haar oude voeten immuun voor de kou. Ze waadt richting het licht terwijl haar hart bonst in haar keel. 'Pap!' roept ze nogmaals, 'neem me mee!' Voor haar doemen twee helderblauwe ogen als bakens op uit zee. Nu ze zo dichtbij is, hoort ze hem ruisen, duidelijk en uitnodigend. 'Je weet toch wat dit betekent kind. Als je nu meegaat is dat voorgoed.' Even blijft ze staan en kijkt ze achterom naar de vier lege strandstoelen. Ze slikt en voelt zilte tranen opwellen. 'Ik wil niet meer alleen pap. Ik wil niet meer zonder hen.' Dan draait ze zich resoluut om en in een weids gebaar omarmt ze de zee. 'Maar ik wil dit wel.' 'Het zij zo' ruist het water en zonder nog eenmaal om te kijken duikt Ariel onder.