Pas wanneer ze de laatste meeuw verjaagd heeft, weet ze het zeker. Dit is de plek. Gedreven door machteloosheid, smijt ze de blauwwitte gestreepte stoel weg. De zilte zeelucht vult haar longen met zuurstof. Haar gedachte is troebel en haar gezicht spreekt boekdelen. ‘Waar is dat klote ding!’ Ze kijkt naar de andere drie stoelen. Alles wijst naar deze plek. Het kan simpelweg niet anders. Uit wanhoop begint ze te graven onder de plek waar de blauwwitte stoel stond. Onder haar nagels verzamelt zich een donkere rand van nat zand. Ze graaft en graaft maar haar onrust wordt niet minder. Ze laat haar hoofd in haar handen vallen. Plakkaten zand bevestigen tegen haar gezicht. ‘Als ik het niet op tijd vind doet hij me wat.’ Ze kijkt door haar besmeurde vingers en ziet hem, in de verte, al naderen. De paniek slaat nu echt toe. Ze staat op, veegt haar handen en gezicht schoon. Ze klopt haar kleding af en stopt nonchalant haar hand in haar broekzak. Langzaam komt de man dichtbij. Ze besluit dat het beter is om op een stoel te leunen. Je weet maar nooit wat zijn reactie zal zijn. ‘Dag Jessica,’ zegt de man. Zijn houding is anders dan normaal. Wat heeft hij in de smiezen? ‘Voor de laatste keer, het is Isabel. Niet Jessica. Het lijkt er niet eens op.’ ‘Jessica, Isabel, het doet er niet toe. Heb je het gevonden?’ ‘Natuurlijk, waarom zou je aan mij twijfelen?’ Isabel versterkt haar grip op de strandstoel. ‘Precies, kom op, geef me wat me toekomt.’ Haar hartslag begint met iedere seconde te versnellen. Verschillende opties schieten door haar hoofd. Haar gezicht verraad haar plan. De man rent snel op haar af. Ze slaat met al haar kracht de stoel in zijn gezicht. Hij dondert achterover en valt bewusteloos in het zand. ‘Alsjeblieft, dat kwam je al een lange tijd toe!’ ‘Cut! Perfect gedaan allebei. Wie op de set zei dat een strandscène niet spannend kon zijn?’ vraagt de regisseur.