Waarom moesten we juist in zo’n uithoek gaan zitten? Kwam het omdat daar precies vier strandstoelen zo uitnodigend op ons stonden te wachten? Kwam het omdat het er zo uitgestorven was ? De ijsjes die ik gehaald heb zijn al bijna gesmolten. Doorlopen maar, voordat er niets meer van over is. Als ik bij onze plek aankom, is iedereen verdwenen. Zelfs de handdoeken zijn weg. De stoelen staan er verlaten bij, als een stoelendans zonder dansers. De vale zittingen vallen hierdoor extra op. Waar is iedereen gebleven? Zijn ze al gaan zwemmen? Dat was niet de bedoeling. Waarom hebben ze niet gewacht tot ik terug was? Hier word ik niet vrolijk van. Het is dan ook de laatste keer dat ik ijs voor ze gehaald heb. Wat is er gebeurd? Zijn ze soms verdronken? Dat kan ik me nauwelijks voorstellen. We kunnen allemaal goed zwemmen. Bovendien neem je niet al je spullen mee het water in. Voor de zekerheid scan ik de horizon af. Hoe ver ik ook kijk, ik zie niets en niemand in het water. De moed kruipt me in de schoenen. Ik voel me Remi in een verloren straatje in Parijs. Ik eet de druipende ijsjes zelf maar op en denk ondertussen na over wat er gebeurd kan zijn. Wat kan ik ondernemen om mijn vrienden terug te vinden? Mijn oog valt op de stoelen. Daar is iets mee. De bekleding van de stoelen is bleek en vaal, maar allemaal voorzien van eenzelfde teken. Het is een zandloper. Wat zou dat te betekenen hebben? Dan vallen me de voetsporen op in het zand. Ik volg ze. Ze stoppen een stuk verderop bij een bouwvallige strandhut. Weer dat teken, nu op de deur! Dat kan geen toeval zijn. Door de groezelige ramen kijk ik naar binnen. Verschrikt maar opgelucht zie ik mijn vrienden, zittend in een hoekje op de grond, hun handen vastgebonden op hun rug en ducttape vastgeplakt op hun mond. Hoe ze in deze toestand terechtgekomen zijn is een mysterie, dat ze eruit zullen komen, staat als een paal boven water!