Als we gevieren het museum binnenlopen, stapt de ontvangst-AI meteen op ons af. 'Welkom,' zegt hij met een kleine buiging, 'bij de tentoonstelling Strand&Zee. Deze unieke ivr-belevenis neemt u een heel eind mee terug in de tijd, naar de zomer van 2018.' Ik kijk pap aan. 'Is dat de zomer waarin het begon?' Hij knikt. 'Volgens de wetenschappers wel.' 'Een tijd waarin kinderen geen hekel hadden aan zand,' dreunt de robot verder, 'en nog in de zee konden gaan zwemmen.' 'In de zee?' gilt mijn broertje. 'Dat wil ik ook, dat wil ik ook! Mag ik, mam?' Mam glimlacht. 'Ja hoor.' 'Deze kant op,' zegt de AI. 'Wenst u de omgevingsinfo aangepast aan het tijdperk te ontvangen?' 'Natuurlijk,' zegt pap stoer. Mam kijkt hem ongerust aan.'Wat houdt dat in?' vraagt ze. 'In dit geval,' de AI raadpleegt een schermpje op zijn vierde arm, 'wil dat zeggen in boekvorm. Gedrukt weliswaar.' 'Gedrukt?' Mam klinkt paniekerig. 'Het lukt me wel,' verzekert pap haar. 'Dat hoort bij het avontuur, toch?' Even later liggen we alle vier in een ivr-stoel, met een ivr-bril op onze neus. 'Iedereen klaar?' vraagt pap. 'Cas, je hebt je zwembroek toch wel aan?' Mijn broertje giechelt. 'Daar gaan we dan.' Pap duwt op de startknop. Vrijwel meteen kriebelt er zand tussen mijn tenen. Een zout windje strijkt langs mijn gezicht. Hoog boven mijn hoofd, in een lucht zo blauw dat het pijn doet aan mijn ogen, krijsen wit-grijze vogels schelle kreten. Pap bladert onhandig in het boek dat hij vast heeft. 'Meeuwen,' zegt hij tenslotte. Meeuwen denk ik. Wat zijn ze groot. Cas rent gillend voor ons uit. Op het water af. Aan de grond genageld blijf ik staan. 'Is dat nu een zee?' vraag ik. Pap legt zijn hand op mijn schouder. Ja, jongen, dat is nu een zee. Wel even wat anders dan de plasjes die wij gewend zijn, niet? 'Kijk,' zegt mam, 'onze...hoe noemden ze die dingen, Bernt?' Pap duikt weer het boek in. 'Strandstoelen,' zegt hij na wat zoeken fier. ...'onze strandstoelen staan al klaar.'