Ik ben natuurlijk weer de klaas. Mijn zus heeft twee kleintjes, mijn jongste broer heeft nog geen rijbewijs, en mijn middelste broer is nachtwaker, hij heeft al moeite genoeg gehad met de hele toestand. En ik heb een karretje, dan schijn je automatisch de verhuizer te zijn. Ik had ze anders wel mooi tuk, dat zij de zolder leeghalen en schoonmaken, terwijl ik naar het strandhuisje ben. Vader was een echt strandkind, ik word ziek van de zeelucht, daarom was ik er ook niet toen hij zijn hartaanval kreeg. Hij ging liefst elke dag na het werk naar Egmond. Ik sta met zijn zuidwester en regenkleding in mijn handen te overwegen of het familie-erfgoed is, of dat ik blindelings alles naar het grofvuil breng. In dat geval bewaar ik echt helemaal niks, niente, nada, zoals Ronald de Boer vaak zegt. De valletjes trek ik met een ruk van de roestige haakjes. Tussen de twee raampjes hangt een goedkoop ingelijste print van het wereldbekende meisje dat mannenharten sneller doet kloppen. Ook vaders hart, anders had hij het niet opgehangen. Hoewel, ik weet nog dat het van zijn broer kwam, toen die overleed. Het keukentafeltje zit nog goed in elkaar. Laat ik dat maar houden, handig in de tuin. De stoelen zijn verschrikkelijk. Met een in elke arm loop ik naar de aanhanger. Het is nu droog, maar de bovenkant van het zand plakt onder mijn schoenen. De stoelen passen mooi in elkaar. Nog twee gammele klapstoeltjes en het tafeltje. Wat doe ik met die ligstoelen? Je kunt wel zien dat het een noodsituatie was. De deur van het strandhuisje stond open en de ligstoelen zijn achtergelaten. Dat niemand ze heeft meegenomen wil wel zeggen dat ze oud zijn. Oké, ze gaan mee naar de stort. Hoe vouw je die in elkaar? Vader had daar een slag van. Met in elke hand twee opgevouwen ligstoelen kijk ik nog eenmaal over de vloedlijn naar de horizon. Wat hij daar zo bijzonder aan vond, ik weet het niet. Wat is er te zien aan windmolens en een vissersboot?