Richard: waar gaat dit heen, dacht ik, passend ouderwets gezwets van een radiopresentator die op het punt staat afscheid te nemen en dan kom je bij de strandstoelen, die het hebben overleefd met een d mooi sentimenteel einde

Hoi Richard, Wat een bijzonder verhaaltje, mooi en triest tegelijk en tevens wat macaber. Toen ik het las flitsten er beelden van films door mijn hoofd, zoals Sunshine en Knowing. Die beelden werden vergezeld door de klanken van het nummer 'dancing with tears in our eyes' van Ultravox. Als je het nummer niet kent moet je 'm maar eens opzoeken op YouTube, als je zin hebt. Wat zo'n weekbijdrage al niet los kan maken, he? :) Graag gelezen.

Akelig toekomstbeeld, we worden met z'n allen gecremeerd. Onze as wordt uitgestrooid over de zee. Goed verhaal.

Mijn duit in het eighties zakje: 'Who gets the job, of pushing the knob.' https://youtu.be/mSG4ONpSnqk :-) Mooi naar het einde toegeschreven.

Ik zie de radiopresentator zo voor me. Hoor de muziek in mijn hoofd. Sterk, Richard.

Heel mooi naar het slot toegewerkt. Heel pakkend slot.

Daar had ik bij willen zijn. Gedenkwaardige momenten. Piepklein speldenknopje in een oneindig universum. Jeetje Richard je maakt wat los.

In weinig woorden zet je een heel verhaal neer Richard, knap gedaan, leuk idee, ik heb het graag gelezen! Het einde van de wereld, met bijpassende muziek en beeldend, met dat zachte briesje dat de as meeneemt. Mbt taalgebruik; voor 'koester' in de eerste alinea mis ik het woordje 'ik.' Om het verhaal nog meer kracht te geven, gebruik zoveel mogelijk actieve taal waar dat geen afbreuk doet aan het verhaal. Bijvoorbeeld; 'mijn collega’s er logischerwijs voor gekozen hebben' wordt dan 'mijn collega's er logischerwijs voor kozen.'

Richard wat een bijzondere tekst met de ligstoelen. Beetje macaber met de as. Met heel veel plezier gelezen, Fijn weekend.

Richard, ... het was even wennen, maar toen bracht je me naar een vakantie waarin de wereld zou vergaan; bedacht door een of andere , nou ja ... We waren met het hele gezin, toen nog jonge kinderen. Als het dan toch moet dan maar allemaal tegelijk, dacht ik stiekem in mijn diepe binnenste. Ach ja, iedere tijd kent zijn eigen gekkigheid. Gelukkig zijn we er allemaal nog en heb jij een fijn verhaal geschreven. Dankjewel.

Richard, net als Riny moest ik denken aan die zomer, dat ik als elfjarige ziek in bed lag en bibberde van angst. Alleen mensen op de top van de Mont Blanc zouden overleven. Je hebt de spanning mooi opgevoerd! Complimenten. Gr Connie

Mooi Richard! De verlatenheid sijpelt door in je tekst. De DJ die zijn laatste woorden tot de wereld richt en misschien wel door niemand meer wordt gehoord en daarna de strandstoelen met de as geven een prachtig beeld ( dat hopelijk nooit waarheid wordt!).

Ik ga voor wijn en Franse kaas. :)

Die zag ik niet aankomen. Goed slot.