Shit! De voordeur stond open. Monica rende haar woning binnen. Gedachten tuimelden over elkaar heen: Politie bellen, aangifte doen, foto’s maken, belangrijke auditie missen. Ze bleef in haar woonkamer staan. Alles was hetzelfde. Zelfs de gouden armband op de salontafel lag er nog. Trillend liep ze terug naar de voordeur. Geen sporen van inbraak. Ze haalde opgelucht adem. Ze was zeker vergeten de deur goed achter zich dicht te trekken. Ze liep naar de slaapkamer en verstijfd bleef ze in de deuropening staan. Haar spitzen! Alleen de linkerschoen stond er. Was er dan toch iemand haar huis binnengedrongen en heeft één balletschoen meegenomen? Net nu! Ze viel op haar knieën en keek onder haar bed. Niets. Ze rende door het huis, keek onder elke meubelstuk, in iedere kast, zelfs de koelkast. Geen spitz. Wat nu? Ze keek op de klok. Kwart voor vijf, als ze snel was… Ze rende haar woning uit, sloeg de deur achter zich dicht, haastte zich de trap af en rende naar Lichtvoet. De winkel was al aan het sluiten. Snel rende ze naar binnen en legde hijgend alles uit aan de geïrriteerde verkoper, die haar toch een nieuw paar verkocht. Ze had nu genoeg tijd verloren en haastte zich naar de auditie waar ze bezweet aankwam. Drie uur later liep ze opgelaten terug naar huis. De nieuwe spitzen zaten niet zo goed als haar oude paar. Die waren speciaal op haar maat gemaakt, maar het balletgezelschap had haar toch aangenomen. Toen ze thuis kwam gooide ze de nieuwe spitzen in een hoek. Ze ging nog een was doen voor ze naar bed ging en verzamelde lichtgekleurde kledingstukken uit de wasmand. Er viel iets op de badkamervloer. Het was de rechterschoen!