De deur staat open. Dat is vreemd. Het is hartje winter. Geen tekenen van inbraak. Op de keukentafel enkele brieven van de advocaat, nu even niet. Daarnaast een prachtige taart. Ik lach. Het is haar goed gelukt. Vanuit de woonkamer komt muziek. Er zit herhaling in. Ik benader de platenspeler. De naald slaat over. It’s raining, I’m crying, I’m sinking, I’m dying. Constant opnieuw. Ik til de naald op en zet de speler uit. De plaat draait enkele seconden na. De stilte doet onheilspellend aan. Een tinteling in mijn nek. ‘Scarlett?’ roep ik met enige urgentie onderaan het trappenhuis. Antwoord blijft uit. De treden kraken ieder op hun eigen manier, het is de eerste keer dat me dit opvalt. Alsof elke trede een pianotoets is. De melodie beangstigt me. De slaapkamerdeur is dicht. Aan de andere kant hoor ik het gepiep van onze plafondventilator. Hij maakt meer leven dan normaal. ‘Schat, ben je aan het slapen?’ Wederom geen reactie. Voorzichtig maak ik de deur open. De kamer is aardedonker. Het rolluik omlaag. Mijn hand glijdt naar de lichtschakelaar. Ken je dat gevoel dat je naar een radiofrequentie zoekt, echter alles dat je hoort is ruis en onsamenhangende geluiden? Dat is mijn gevoel op dit moment. Zoekend naar enige houvast. Een onmogelijke wens. Het levenloze lichaam van mijn Scarlett hangt barbaars aan de ventilator. Haar buik opengesneden. Een doorgesneden navelstreng hangt er bloederig uit. Langzaam draait ze in het rond boven het bed. Het dekbed doordrenkt met bloed. Ik zak door mijn knieën. Jankend schreeuw ik het uit, ruis is 140 decibel, hardcore. Zie de tekst op de muur. Geschreven in bloed. “Niet van jullie”