#199 Het is me het wolvenleventje wel
Wauw bijna lag ik onder dat grote aanvallende ding. Mijn moeder zei nog: Cleo kom niet te dicht bij die rechte harde paden. Daar zijn zoveel vijanden van ons. Dat ga je nooit winnen
Het is alweer meer dan één lente geleden dat ik de roedel van mijn geboorte verlaten heb. Nog steeds heb ik geen partner kunnen vinden.
De meisjes die ik ontmoet maken zich echt heel mooi, hebben diep honinggele ogen. Maar ik verdrink daar niet in.
Gisteren zag ik stoere Damien weer. Wat een sierlijke staart, draagt hem zo koninklijk naar beneden gebogen. Als onze ogen elkaar ontmoeten, droom ik weg in het felle geel met die diepe ondertoon. Het wordt warm in mijn buik. Zijn boslucht die langs mijn neus strijkt laat mij verlangen naar een jacht samen.
Wanneer zal ik hem durven vragen?
Eerst maar eens zelf handiger leren jagen, mijn maag rommelt. Ik heb al een week niet gegeten. Ik word al lomer. Dan moet ik uitkijken. Straks ben ik niet snel genoeg meer...
Het leven van een wolf gaat
Lid sinds
8 jaar 5 maandenRol
Ja, ik denk ook aan een reu
Lid sinds
6 jaar 8 maandenRol
Marle: met plezier gelezen,
Lid sinds
10 jaar 6 maandenRol
Bijzondere invalshoek heb je
Lid sinds
10 jaar 5 maandenRol
Karinska schreef: Het leven
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol
Janko Ekkel schreef: Ja, ik
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol
PeterFD schreef: Marle: met
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol
Levina Levja
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol
Marie, ik vind het een
Lid sinds
13 jaar 10 maandenRol
Edwin, dank je voor je
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol