Razende sterren Steeds vaker kom ik de plekken tegen waar de sterren gevangen gehouden worden. Het licht dringt naar buiten, de ene keer feller dan de andere keer. Ik ruik de verwarrende geur van soortgenoten, die niet naar de bossen of het open veld ruiken. Ik hoor hoe ze het huilen verleerd zijn en de waarschuwingsroep van de ree hebben overgenomen. Hoe verder ik reis hoe moeilijker deze plekken te vermijden zijn. De wind wijst me de weg. De weg naar voedsel in overvloed, dat zich lastig laat vangen. De reeën in dit gebied zijn angstiger dan ik gewend ben. Ze vluchten bij het kleinste geritsel weg, schieten tussen de bomen door, over het open veld, naar een ander plukje bomen toe. Ik sluip langs het zwarte harde pad, dat de warmte van de dag lijkt vast te houden en deze in de nacht naar mij uitstraalt. Ik mis de glooiende vormen van het landschap. Nergens hoef ik te klimmen. Als ik vanaf de bosrand in de verte kijk, zie ik de rand van de wereld. Ik vang de geur van het water op, een geur vermengd met het onbekende. Soms kom ik een kudde schapen tegen, die pas als ik mijn tanden in het vel van één van hen zet, lijkt te beseffen dat ik een gevaar vorm. Ze blijven dicht op elkaar staan, als ik mijn slachtoffer voor hun ogen aan stukken scheur. Toch weet ik dat ik door moet trekken. Een nieuw territorium, een partner voor het vormen van een roedel. Het zwarte pad is mijn metgezel. Soms zie ik hoe de sterren vanuit de verte en laag bij de grond op mij afkomen. Ik moet me dwingen er niet te lang naar te kijken, ze lijken mijn bewegingen te bevriezen. Ik spring dan opzij en druk me zo plat mogelijk op de grond. Net zolang, tot ik het razen niet meer hoor. Hoe vermoeider ik raak door de indrukken in deze vreemde omgeving, hoe meer ik me moet bedwingen om niet te blijven staan. De vreemde geuren, de gevangen sterren, het angstige voedsel, de open plekken waar nauwelijks een schuilplaats is te vinden. Het ontbreken van alles dat vertrouwd is. De sterren in de verte. Het razen. Het licht. Ik. Niet springen. Niet wegduiken. Hoe ze dichterbij komen. Ik blijf staan. Twee sterren schieten aan weerszijde langs me heen. Ik voel ze niet. Ik voel niets.