Ik hoorde een echtpaar over Groningen praten dat het daar zo rustig was. Nu is het in Drenthe ook niet druk, maar ik wil wel eens een vrouwtje in een ander gebied liefhebben. Of daar wolvinnen zijn weet ik niet. Dat is een kwestie van onderzoek. Teruggaan kan altijd nog. Via sluipwegen kom ik op een boomrijk pad. Ik zie verscheidene wandelaars die hun hond uitlaten. Gelukkig zijn ze allemaal aangelijnd. Voordat ze mij in de gaten krijgen verschuil ik me achter de bomen. Als het pad weer hondenvrij is kom ik tevoorschijn. Ik zie een vrouw met bruin haar lopen en besluit haar de schrik van haar leven te bezorgen. Tenslotte verwacht men dat van wolven. Ik moet het imago wel in standhouden. Ze knielt nota bene voor me. Zal ze katholiek zijn? Ik besnuffel haar maar de bekende geur, die mij normaal prikkelt, ontbreekt. Daarom beslis ik om terug te gaan. Wat heeft mij bezield om naar een omgeving te gaan waar niets te beleven is? Mijn vrouwtje zal me wel missen en mij verwijten dat mijn machogedrag me nog eens de das omdoet. Pfff. Hoe vind ik de weg terug? Was ik maar in mijn eigen territorium gebleven.