‘Het is hier in Nederland door de eeuwen heen zo veranderd, overal rijdende monsters met heel veel licht ik haat ze. Toen ik er een paar jaar geleden één wilde vangen, ging ik voor de tiende keer dood. Het duurde dankzij die monsters (die ze auto noemen) veel langer voor ik weer hersteld was. Het lukte me in het begin niet meer om te transformeren. Maar zoals gewoonlijk! ben ik er weer… lang leven de vloek van onsterfelijkheid.’ Pratend in zichzelf slentert wolf Floris door het bos op nog geen meter afstand vanaf de snelweg. Hij denkt terug aan de woorden die zijn moeder als kind tegen hem zei: ‘Ooit als het je lukt om op Nederlandse bodem te settelen en een gezin te stichten, zal de vloek opgeheven worden.’ Floris was toen nog een gewone jongen, en moest smakelijk lachen om die woorden. ‘Mam toch, je laat je te veel meeslepen door sprookjes,’ had hij haar gezegd, niet wetend wat hem te wachten stond. Het gebeurde op zijn achttiende verjaardag, dat was de eerste keer dat hij transformeerde van jongen naar wolf. Het zal zo rond de vijftiende eeuw geweest zijn. Wat was hij bang geweest, hij is nog steeds bang, eeuwen lang wordt hij al opgejaagd, de laatste eeuw gaat hij grotendeels door het leven als wolf ondergedoken diep in de bossen van Duitsland. Een aantal jaren geleden dacht hij terug aan de woorden van zijn moeder, dat de vloek opgeheven zou worden als hij zich zou settelen in Nederland. Vanaf 2011 probeert hij dit op allerlei manieren voor elkaar te krijgen. In 2013 probeerde hij het als wolf, met als gevolg de dood. In 2015 ging hij naar lang herstel nog eens terug de angst zat er goed in, hij probeerde het nu als mens, al snel zat hij binnen vier muren opgesloten, de eeuwen hadden van hem een eenling gemaakt. Toch is het moment aangebroken dat hij het nog eens wil proberen. Op zijn gemak verkent hij het gebied. In de nacht als wolf, overdag als boswachter deze baan kreeg hij na zijn vrijlating om weer te integreren in de maatschappij.