Iedere minuut telt. Ze hijgt maar mindert geen vaart. Het ritme van haar voeten werkt als een mantra. Links, rechts, links, rechts. De langer wordende schaduwen verraden de invallende duisternis. Het is een zwoele avond en behalve het geluid van de zacht ruisende boomtoppen en een krijsende vogel is het stil in het bos. Caitlin waagt de gok en kijkt snel om. Niemand. De energieboost, die dat oplevert, is direct voelbaar. De cadans van het rennen laat ook haar zelfvertrouwen groeien. Weg. Van. Hem. Links, rechts, links. Dat hij achter haar aankomt, weet ze zeker; ze kent hem als geen ander. Hij zint op wraak, nu hij zijn grip op haar kwijt is. De angst die ze voelt ontstaan in haar nek sijpelt als ijswater haar aderen in. Nee, NEE, ik wil dit niet meer voelen, focus, Caitlin, prent ze zichzelf in. Terwijl haar benen als vanzelf blijven rennen, dwalen haar gedachten af. Ze had zo veel van hem gehouden. Zo lang geloofd dat hij ook van haar hield. Schone schijn. Het ging om haar energie, weet ze nu. Hij had haar leeggezogen, jarenlang. Dat nooit meer, denkt ze dapper, maar de tranen van frustratie, verdriet en woede wellen op voordat ze er erg in heeft. Niet nu, denkt ze. Met moeite slikt ze de prop in haar keel door. Eerst hem afschudden. Ze houdt even in bij de grote eik. De adrenaline giert door zijn lijf terwijl hij het bospad op rent. Hij zweet zo hevig dat zijn T-shirt aan zijn rug plakt. Haar schuld, denkt hij pissig. Waarom had ze hem dit aangedaan? Een golf van zelfmedelijden overspoelt hem, meteen gevolgd door woede. Alles verterende woede. Hij zou het er wel uit krijgen, nam hij zichzelf voor. Kutwijf. Hij nadert de grote eik.