# 191 - Geen titel

Naadloos van lieflijk naar wrang. Mooi gedaan.

och Mili, toch wat kan een mens zeggen? het is echt

Miliiiiii, ik heb je gemist. Jij kan ook woorden verzinnen als de beste, ik voel het maar begrijp het niet. Bezoekt ze haar moeders graf en struikelt ze? Ik meen het, ik proef echt een sfeer en zie een setting voor me.

Ik weet niet of ik het komisch mag vinden, gezien het onderwerp wuft de bloesem verjagend, vind ik gewoon leuk zweepslagen die kuitschieten, wel leuk gecombineerd, geen nieuw woord wegrotten in alleennigheid, lekker verwoord je zult Den Haag bedoelen, maar verwijst niet naar de oorlogsgraven

Ha Mili wat leuk dat je meedoet. Altijd fijn. Op de eerste zin na vind ik ‘m geweldig. De 1e zin begrijp ik denk ik gewoon niet, hoezo ‘door’ de lente? Of bedoel je door de lente heen? Wegrotten in alleenigheid en wuft: mijn favorieten.

Goed, een wrange lente. Allenigheid of Alleennigheid? Allener en allenigheid gebruik wel eens.

Een eenzaam lentegedicht vol verdriet. Schrijnend en mooi.

Ik vind het een spannend gedicht, door de tegenstellingen. het wandelen door de lente op een begraafplaats, samen delen - alleenigheid (duurzaam tot en met in de dood, mooi), het bezoek aan de doden/de pijnscheut - jij leeft nog en dit alles in een wolk van bloesemblaadjes.

@Gijs, het naadloze van jouw dichtershand vind ik fijn te horen. @schrijvenmaar, het is zo echt dat hier een doosje Diclofenac ligt. Ik greep me vast aan het hekwerk toen de zweepslag door mijn kuit sloeg. En zag door mijn tranen de graven. Hoe heb je het weer kunnen raden. @i-Kat, ik mis je ook. Deze keer wist ik niet echt een woord te verzinnen. Alleennigheid is een halfslachtig neologisme. Dat je een sfeer proeft, een setting ziet, is voor mij ruim voldoende. Een volle kuit, niezend, de vlekken achter een voile, mag nog blij zijn dat ik geen oog heb achtergelaten op een pijl van het hekwerk. @Peter, ik weet niet waarom ik er oorlogsgraven bij moet halen - mijn lijden was even genoeg voor tien regels - en begrijp wel waarom je het komisch vindt. @Nancy, waarom kan je niet door de lente lopen? Het heeft met seizoenen te maken of dichterlijke vrijheid, jij wufte dichteres. @c.van.berendonk, mij maakt het niet uit, vind wel bij de door jou gesuggereerde spelling een e ontbreken bij het uitspreken ervan. @edwinchantal, het is precies zoals ik me voelde toen ik het schreef. @Stella, ik vind het eigenlijk wel ranzig duurzaam wormen te delen en heb daarom maar besloten in vlammen op te gaan. In de forsythia's van Riny. Hartelijk dank voor jullie reacties.

Ja het viel me later in dat je dat bedoelde. Beetje duf vandaag en in die dufheid las ik: door als vanwege de lente.

Mili: Sint Petrus Banden is volgens mij een oorlogsbegraafplaats, die connectie gebruik je niet en blijkbaar bedoelde je die ook niet, sorry

Hallo Mili, ... ik zie die molentjes draaien die de bloesems verspreiden en de krioelende levende wormen onder de grond. Je bent weer terug. Fijn. Vanmiddag met aandacht wat onkruid weggetrokken en toen zag ik ook wat wormpjes rommelen. Ik verstoorde hun dagelijks leven, denk ik.

Heel aardig hoe het gedicht aan de wandel gaat met Liesje in de Lindenlaan en het dan aan Sint Petrus Banden legt. Laatste regel is een apropos herinnering. Geestig.

Beste Mili, de zweepslagen die kuitschuiten vind ik heel mooi gevonden. Geen speld tussen te krijgen en beeldend. Ook van de roze draaimolentjes op een blauwe steen geniet ik. Dank je wel daarvoor. Schrijf ze, Greetje Kruidhof

Pas na wat toelichting van jou in #9 begreep ik je gedicht. Maar dat vind ik niet erg, want gedichten zijn er niet altijd om begrepen te worden denk ik ;). Je hebt een mooie sfeer te pakken en ik heb van je woorden genoten :).

@Nancy, het lukt je zelden een duffe indruk op me te maken. :D @Peter, vooral geen sorry. Sint Petrus Banden is m.i. een rooms-katholieke dodenakker. @Riny, jakkes, dat ik je nu wormen liet zien. ;) Ik ben niet echt 'terug', maar eerder 'de passage'. Ik werk hard aan boek II. Eén groot feest, maar tijdslurpend. @Tilma, dank voor je humorvolle reactie. @Greetje, onze poëziecoach, ik geniet van jouw waarderende reactie. Je opdracht was zo prikkelend dat ik niet anders kon dan er gehoor aan geven. @Anne, hoe leuk je weer te horen! Weet je nog dat je me 'vroeger' ook niet begreep? Het maakt niet uit, je hebt me weer gelezen. Dank je.

Ik vind dit een ouderwetse Mili. Mooi. Tot ziens weer.

Hoi Mili, je Haagsche insteek doet me weer glimlachen, maar ik voel wel met je pijnscheuten mee. Weer héél Miliaans (dus origineel en prachtig!), vooral het wufte verjagen van de bloesem en het verantwoord delen van de wormen! :thumbsup:

Mili heel beeldend de eerste strofe over, in mijn gevoel, kerkhof. De tweede strofe, vind ik naar jouw uitleg hierboven heel naar voor je, maar de laatste zin vind ik komisch Goed herstel en fijne zondag!

Mili, Ik voel mij verbonden met die dwarsliggende steen. ;) Fijn je weer te lezen, en hoe. Geen sprankje vrolijkheid in jouw lentegedicht gevonden maar wel fraaie beelden en daardoor heb ik toch genoten van je originele gedicht.

Hoe pijnlijk @Mili. Allener dan alleen.Ik vermoed dat haar kleine kind daar ligt (roze draaimolentje op een blauwe steen) Het ergste misschien wat je overkomen kan. Mooi geschetste tegenstelling, de schrijnende werkelijkheid (wegrotten) tegenover de bloesem. dood en leven. Een gedicht om bij stil te blijven staan.

@Johanna B, zo lang geleden! Hoe is het met je? Een grote glimlach voor je 'ouderwetse Mili'. Jippie, ik ben en blijf herkenbaar. Merci. @Ton, ik heb het zelf opgeworpen maar ik gruw van wormen. Weet je dat ik weer muizen heb? Ik wil nu een schrijfhutje in het geilkwakende Westland. :crybaby: @mw.Marie, ja, het gaat over een kerkhof, mijn zweepslag herstelt petit à petit. Dank je. @Willemina, is het gek dat jij, gezien je wortels, je verbonden voelt met een dwarsliggende steen. ;) Nee, ik was niet vrolijk toen ik het schreef. Graven, wormen, zweepslagen, allergieën. Het is meer dan ik kan verdragen. :D @Edith E, ik ben de schrijfster van de pijnlijkheden. :) Dank voor je observerende reactie.