Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#189 - Harmony in red

 14 april 2018 - 13:40
De vloer kraakt als ik mijn gewicht verplaats. Ik houd me in en luister, zijn rustige ademhaling verandert niet. Mijn hand omsluit de koele klink en ik stap de gang op. Het is stil in het huis. Even blijf ik staan om te kijken naar de buikjes van Jean en Pierre die regelmatig op en neer gaan. Het voelt goed om ze weer bij me te hebben, al vraag ik me af hoe lang het nu mag duren. Langzaam loop ik naar de overkant van de gang en open de deur van zijn atelier. Mijn vingers glijden over de kast, waar kaarsen en lucifers liggen. De lont knispert als hij vlam vat. Contouren van de kamer worden zichtbaar. Het laken dat over zijn nieuwste werk hangt beweegt door de tocht. Henri moppert er al wekenlang over en ik zou het graag voor hem willen oplossen, maar ik heb al moeite om het dagelijkse brood op tafel te krijgen. Langzaam til ik een stukje van het laken op. Blauwe patronen worden zichtbaar met eromheen veel rood. Ik maak een sprongetje en gooi het laken van het doek af. Ik moet een paar passen naar achteren zetten zo groot als het is. Ik herken onze kamer, de tafel waaraan we eten en het kleine raam waaruit we een stukje natuur kunnen zien. Hij heeft mij ook geschilderd, ik sta licht gebogen over een fruitschaal. De blauwe patronen lijken naar me toe te kruipen, alsof ze me gevangen willen nemen. Het rood weet de blauwe patronen echter tegen te houden. Ik glimlach, mijn hart voelt weer rustig in mijn borstkas. Alle verwijten die mijn moeder naar mijn hoofd slingerde afgelopen weekend verdwijnen naar de achtergrond. Voorzichtig dek ik het schilderij weer toe. Ik berg de kaars weer op en sluip terug naar mijn kamer. Henri ligt nog steeds in een diepe slaap op zijn zij. Ik sla de dekens terug en kruip erbij. ‘Wij komen er wel, schat.’ fluister ik en ik druk een kus op zijn wang. http://everypainterpaintshimself.com/article_images_new/Harmony_in_Red.JPG

Profile picture for user Ton Badhemd
Ton Badhemd

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 14 april 2018 - 21:29
Hoi Anne, mooi en erg realistisch verhaal. Het raakt mij zoals jij de liefde van de kunstenaarsvrouw weergeeft. :thumbsup:

Geen afbeelding
Anton Pater

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 14 april 2018 - 22:17
Ik dacht aan Toelouse-Lautrec maar het bleek Matisse te zijn. Dat de twee bewegende buikjes eerder bij haar weggenomen zijn doet onheilspellend aan, ik ken het verhaal niet, is de vrouw ziek? Of slijten ze hun leven in armoede? Blijven wat vragen open maar de sfeer is mooi neergezet. De blauwe tongen die haar bedreigen, da's mooi gevonden.

Geen afbeelding
Nancy Bastiaans

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 15 april 2018 - 10:42
Anne mooi en sfeervol neergezet. Het roept ook bij mij wat vragen op over de situatie maar het stoort me niet.

Profile picture for user May Laysen
May Laysen

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 april 2018 - 15:10
Ronduit mooi weergegeven. :thumbsup: De knisperende lont is een opvallend detail. Er zit een verhaal achter de volgende zin: -Het voelt goed om ze weer bij me te hebben, al vraag ik me af hoe lang het nu mag duren.- Intrigerend maar voor deze invulling m.i. overbodig. Liggen de kinderen op de gang? Ik mis een deuropening van waaruit ze kijkt. :? Klopt deze zin: -Alsof ze me gevangen willen-. Vangen willen of gevangen willen hebben? Origineel dat het hart niet klopt maar rustig voelt. :nod: Ik heb enorm zitten stoeien met de en maar kreeg het bij een jpg. niet voor elkaar. :(

Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 april 2018 - 15:42
John Doe, Ton Badhemd en Nancy Bastiaans, dankjulliewel voor jullie reacties.
is de vrouw ziek? Of slijten ze hun leven in armoede?
Ze waren blijkbaar erg arm. Ik heb een klein beetje onderzoek gedaan, maar ik zou zeggen dat 98% fictie is ;). Hun oudste zoon was vaak bij zijn oma aangezien ze niet genoeg geld hadden om hem te onderhouden. Vandaar. Bedankt voor je reactie en je compliment over de blauwe tongen!
Er zit een verhaal achter de volgende zin: -Het voelt goed om ze weer bij me te hebben, al vraag ik me af hoe lang het nu mag duren.- Intrigerend maar voor deze invulling m.i. overbodig. Liggen de kinderen op de gang? Ik mis een deuropening van waaruit ze kijkt. question Klopt deze zin: -Alsof ze me gevangen willen-. Vangen willen of gevangen willen hebben?
Klopt! Want hun zoon was dus bij zijn oma (geen idee hoe lang/wanneer) aangezien ze te weinig geld hadden om hem te onderhouden. Dat thema van armoede heb ik doorgetrokken door de scène af te laten spelen in een klein appartement, waar inderdaad geen deur is voor de slaapkamer van de jongens. Ik zal kijken naar dat gevangen willen!
Ik heb enorm zitten stoeien met de en maar kreeg het bij een jpg. niet voor elkaar.
Ik heb deze afbeelding van een website, toen lukte het me wel! Dan doe je het zo: You are free to link an image to an external destination by enclosing the [img] tag with a tag: See [ur l= http://example.com] http://example.com/screenshot.png . Zonder de spaties uiteraard ;)

Geen afbeelding
mw.Marie

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 april 2018 - 15:50
Anne, wat leuk dat we dezelfde soort schilders hebben genomen. Jij Matisse en ik Serusier. Leuk hè, de zoektocht naar de levens van deze meesterschilders. ,Mooi het thema toegepast op je fantastische Matisse. Graag gelezen, fijne zondag

Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 april 2018 - 16:09
Anne, wat leuk dat we dezelfde soort schilders hebben genomen. Jij Matisse en ik Serusier. Leuk hè, de zoektocht naar de levens van deze meesterschilders. ,Mooi het thema toegepast op je fantastische Matisse. Graag gelezen, fijne zondag
Ja, dat vind ik zelf ook heel leuk, historische romans is ook een van mijn favoriete genres ;). Jij ook een fijne zondag!

Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 april 2018 - 11:52
Prachtig. Helemaal snappen doe ik het ook niet, geen probleem. Het hele leven snap ik vaak ook niet.
:) Dankjewel, dat vind ik een mooi compliment Levina

Geen afbeelding
edwinchantalenquinten

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 april 2018 - 19:32
Mooi klein en gevoelig geschreven Anne! Het blauw en rood voelt voor mij heel symbolisch in dit verhaal, waarbij het blauw staat voor de kille realiteit van een armoedig bestaan en het rood voor de liefde van de vrouw voor haar gezin. De vraag die deze tekst oproept, heb je al beantwoord in voorgaande reacties. In de zin: 'Mijn vingers glijden vanzelf over de kast, waar kaarsen en lucifers liggen.' Zou ik het woord 'vanzelf' weglaten.

Geen afbeelding
edwinchantalenquinten

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 april 2018 - 19:32
Mooi klein en gevoelig geschreven Anne! Het blauw en rood voelt voor mij heel symbolisch in dit verhaal, waarbij het blauw staat voor de kille realiteit van een armoedig bestaan en het rood voor de liefde van de vrouw voor haar gezin. De vraag die deze tekst oproept, heb je al beantwoord in voorgaande reacties. In de zin: 'Mijn vingers glijden vanzelf over de kast, waar kaarsen en lucifers liggen.' Zou ik het woord 'vanzelf' weglaten.

Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 april 2018 - 21:15
Mooi klein en gevoelig geschreven Anne! Het blauw en rood voelt voor mij heel symbolisch in dit verhaal, waarbij het blauw staat voor de kille realiteit van een armoedig bestaan en het rood voor de liefde van de vrouw voor haar gezin. De vraag die deze tekst oproept, heb je al beantwoord in voorgaande reacties. In de zin: 'Mijn vingers glijden vanzelf over de kast, waar kaarsen en lucifers liggen.' Zou ik het woord 'vanzelf' weglaten.
Bedankt! Dat is ook precies wat ik achter de kleuren zie op het schilderij :)

Geen afbeelding
i-Kat

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 april 2018 - 21:55
Ik heb het een paar keer moeten lezen want de eerste keer raakte het me niet, zal zeker aan mij liggen. Ik vind het mooi beschreven, er gaat een bepaalde rust van uit, moeilijk te duiden waarom voor mij. Zij realiseert zich op dat moment pas dat hij leeft voor de kunst, er zijn hart en ziel in stopt, dat vind ik een prachtig gegeven. Primaire kleuren in een schilderij zijn erg aantrekkelijk voor de kijker, dat merk ik goed bij dit schilderij. Het tafereel raakt me niet maar de kleuren wel.

Profile picture for user Tilma
Tilma

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 april 2018 - 13:49
Uit je beschrijving straalt een zekere rust, terwijl het schilderij zo onrustig mogelijk is met zijn bijtende kleurcombinaties en omgevallen compositie. Ik weet niet of ik dat nu per se passend vind, maar ben in ieder geval blij dat je er niet extra hectiek op hebt gegooid. Het beeld van de door het rood kruipende blauwe patronen is het sterkst in je verhaal. Ik begrijp hoe je dat koppelt aan de omstandigheden van het kunstenaarsgezin, maar het blijft wel een beetje arbitrair. Ik zou het mooi vinden als je de blauwe tentakels sterker kon koppelen aan schulden of de moeder of iets dergelijks. Maar goed, dat is een heel persoonlijk ding. En dan dit:
Prachtig. Helemaal snappen doe ik het ook niet, geen probleem. Het hele leven snap ik vaak ook niet.
Ik vind dit een schitterende feedback. Ik kan daar heel vrolijk van worden.

Profile picture for user Schrijfcoach Mike van Holsteijn
Schrijfcoach Mike van Holsteijn

Lid sinds

6 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 april 2018 - 18:36
Ik zie een hoop positieve reacties met goede feedback! Het is een mooi stukje. Een groot verhaal, klein geschreven, knap. Toch denk ik dat het nog kleiner kan. Zo vind het het stukje over de blauwe tongen iets te veel. Persoonlijk zou ik iets als 'Blauwe slangen kruipen op me af' hebben geschreven, omdat dat ook best benauwd overkomt. Ook de laatste zin is veel tell, in plaats van show. Je kunt misschien beter iets subtieler brengen dat de vrouw vertrouwen heeft in haar man. Met plezier gelezen!

Geen afbeelding
Anne Borneman

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 19 april 2018 - 11:14
Het tafereel raakt me niet maar de kleuren wel.
Bedankt voor je reactie al raakt het je niet ;). Ik denk dat de rust die je voelt een berusting is van haar kant - ze weet hoe arm haar man is, maar ze weet ook dat ze een goed huwelijk hebben, dat een beetje. Bovenstaande is precies wat ik ook zo mooi vind aan schilders als Matisse of een Rothko. Sommigen snappen het niet, maar kleuren zeggen soms meer dan taferelen kunnen zeggen ;).
Uit je beschrijving straalt een zekere rust, terwijl het schilderij zo onrustig mogelijk is met zijn bijtende kleurcombinaties en omgevallen compositie. Ik weet niet of ik dat nu per se passend vind, maar ben in ieder geval blij dat je er niet extra hectiek op hebt gegooid.
Ik zie de primaire kleuren niet echt als onrustig, eerder als kinderlijk. Ik zie verder ook geen onrust of negatieve emoties in het schilderij. Leuk dat we allebei een andere interpretatie hebben :D. Jammer dat je de associatie van de blauwe patronen willekeurig vind overkomen. Zo was het niet bedoeld. Het klopt dat ik het expres niet overduidelijk gekoppeld had, omdat ik er niet van houd als alles wordt uitgespeld voor de lezer. Misschien iets om aan te denken bij het volgende verhaal ;)
Het is een mooi stukje. Een groot verhaal, klein geschreven, knap. Toch denk ik dat het nog kleiner kan.
Dankjewel voor je tips om het kleiner te maken. Voor nu laat ik het rusten, maar ik zal de tips meenemen naar de volgende keer. :thumbsup:

19 april 2018 - 15:09
Tja, Anne, wat kan ik nog toevoegen. Meeslepend geschreven. Je zet een mooie sfeer neer van weleens waar armoede, maar verbondenheid en liefde, éénheid, machteloosheid en toch vertrouwen in de toekomst. Het schilderij is haast bijzaak... Een paar puntjes : 1) Het begin : de baby's of kinderen. Zijn die bij haar weggehaald en waarom? Je zet de lezer pats boem! midden in een emotionele situatie en laat de lezer met een grote vraag zitten... Mij wel. 2) Ik maak een sprongetje en gooi het laken van het doek af --de lezer begrijpt : het doek hangt hoog. De vrouwspersoon is te klein, moet hoog reiken of zelfs springen. Toch vind ik -persoonlijk- "ik maak een sprongetje" hier niet passen. 3) "Alle verwijten die mijn moeder naar mijn hoofd slingerde afgelopen weekend verdwijnen naar de achtergrond." --- verwijten? Zo van : waarom moest je zo nodig met die arme sloeber trouwen? Dat zijn geen verwijten. Maak er iets van schimpscheuten, schampere opmerkingen van. Verwijten is te persoonlijk gericht. Alsof de vrouw iets gedaan of nagelaten heeft om te doen.