La Gioconda Juist in het schemerlicht, vlak voordat je naar bed gaat, valt het op dat mijn blik je overal volgt. Ik hang naast het gesloten gordijn, waar een streep licht nog net over mijn beeltenis heen strijkt. Natuurlijk ben ik een reproductie in een veel te goedkope lijst, slechts een schim van het origineel in het Musée du Louvre, waar dagelijks zo’n 20.000 bezoekers aan mij voorbijtrekken, maar het effect is er niet minder om. Je bent bang voor mij. Mijn ogen bewegen niet, ze zijn geschilderd door een meesterhand. En toch die blik, die niet te ontwijken alziende blik, waar jij niet aan kunt ontkomen. Als je even onder je dekens duikt, kan je je niet bedwingen en sla je voorzichtig de stof omhoog om te onderzoeken of ik je nog steeds zie. Natuurlijk zie ik je. Als je naar de wc schiet en met bonzend hart de kamer binnensluipt, heb ik je meteen in mijn vizier. Ik bedoel het niet kwaad, maar kan mijn lachen moeilijk onderdrukken. Ik zit gevangen in mijn pose, kan niet eens genieten van het landschap dat er om mij heen geschilderd is. De heuvels, de rivier, de brug. Bij een verhuizing heb ik mezelf in een spiegel kunnen bewonderen. Je hebt geprobeerd om mij te bezweren door me eindeloos vaak na te tekenen, totdat je tante je naar beneden riep. Het is je nooit gelukt mij te bezweren. Als je tot slot in dit logeerbed in slaap valt, bezoek ik je en weet mijn armen te ontworstelen aan de leuning. Dan stap ik uit de afbeelding je dromen in. Ik probeer je te troosten, door mijn doorzichtige zwarte sluier over je uit te spreiden. Ik bedoel het goed, ondanks de nachtmerries die ik je bezorg.