Ik werd erin gezogen en het was stil. Mijn blik ging naar de persoon die gebukt stond, met een wit kleed over zijn hoofd. Zijn handen hadden de punten vast en trokken deze omwijd. Het was te kort om een spook te moeten voorstellen. Ik liep erheen, langs de ezel die daar maar lag en de man op de grond die zijn handen op zijn oren duwden. Mijn voetstappen niet hoorbaar. De stilte klonk hard in mijn oren. Ik bleef voor de man staan. Twijfel, een paar seconden maar. Ik bukte me en keek onder het kleed. Zijn gezicht had een gemene grimas en zijn ogen keken boosaardig langs me. Ik moest wel naar boven kijken. De drie gedaanten met vreemde, kleurige puntmutsen. Zwevend in de lucht. Ik keek naar de voeten van degene het dichtst bij me. Als een ballerina gestrekt. Ik kon ze aanraken. Koud. Maar hun blikken waren warm. Vol compassie. Maar de man die de drie vasthielden.. Ik keek naar zijn naakte lichaam, verwrongen. En liep naar daar waar zijn gezicht was. Angst, wanhoop. Het gefluit in mijn oren werd sterker. “Macaber, he?”. Ik kijk de man naast me even aan en kijk weer terug naar het schilderij. Ja, macaber...