Ik begin te vallen, de harde werkelijkheid tegemoet, terwijl het zoemen aanzwelt. De angel bij mijn arm het wapen dat mij wekken zal. Nog even houd ik mijn ogen dicht, laat ik de tijgers naderen die mij verscheuren kunnen, maar dat nooit zullen doen. Ze brengen geen dood, maar leven. Dat vereist flinke klauwen, maar ik ben er niet bang voor. Ik niet en de kleine bij niet, waarmee het allemaal begon. Hij heeft de granaatappel bevrucht waaraan het leven ontsproot; de vis die zijn bek sperde en vandaar verder, tot mij aan toe, met een nieuw leven wanneer ik dadelijk op zijn prikken mijn ogen open en de rotsen raak. Het is heel in de verte dat de last der wijsheid weggedragen wordt, door een olifant zo lichtvoetig dat zijn sluipen mij ontgaan kan in mijn sluimer. Laat hem maar. Deze seconde gaat het verstand sowieso te boven.