#189 schilderij
Ik begin te vallen, de harde werkelijkheid tegemoet, terwijl het zoemen aanzwelt. De angel bij mijn arm het wapen dat mij wekken zal. Nog even houd ik mijn ogen dicht, laat ik de tijgers naderen die mij verscheuren kunnen, maar dat nooit zullen doen. Ze brengen geen dood, maar leven. Dat vereist flinke klauwen, maar ik ben er niet bang voor. Ik niet en de kleine bij niet, waarmee het allemaal begon. Hij heeft de granaatappel bevrucht waaraan het leven ontsproot; de vis die zijn bek sperde en vandaar verder, tot mij aan toe, met een nieuw leven wanneer ik dadelijk op zijn prikken mijn ogen open en de rotsen raak. Het is heel in de verte dat de last der wijsheid weggedragen wordt, door een olifant zo lichtvoetig dat zijn sluipen mij ontgaan kan in mijn sluimer. Laat hem maar. Deze seconde gaat het verstand sowieso te boven.
en hier kwam het door
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
Hoi Lisette, hier word ik
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol
Prachtig, ik hoefde het
Lid sinds
9 jaar 5 maandenRol
Voor mij is jouw tekst net zo
Lid sinds
7 jaar 1 maandRol
Mooi, net als het schilderij
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol
Mooi hoe je laat zien dat
Lid sinds
10 jaar 4 maandenRol
Prachtig bizar. Alles is
Lid sinds
13 jaar 9 maandenRol
Bedankt voor jullie
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
schrijvenmaar, Prachtig - het
Lid sinds
11 jaar 9 maandenRol
Ze brengen geen dood maar
Lid sinds
7 jaar 8 maandenRol
Een wapen dat je wekken zal
Lid sinds
7 jaarRol
Ik begreep gelijk welk
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Heel mooi beschreven aan de
Lid sinds
6 jaar 8 maandenRol
Verwarrend en iets
Lid sinds
10 jaar 9 maandenRol
Surrealisme van Dali tot een
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol
Lisette, ... wat prachtig
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
Bedankt voor al jullie
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
Schrijven maar, Hoedje af
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Ik ben bang dat ik hier van
Lid sinds
6 jaar 10 maandenRol