#189 Het meisje met de parel

Aanvankelijk had Johannes hartelijk gelachen om mijn vreemde verzoek. Het goudstuk dat ik hem aanbood, gaf hij dan ook onverbiddelijk weer aan me terug. Pas toen ik hem vertelde over het mysterie in haar ogen en de betoverende gloed van haar huid, bezweek de kunstenaar in hem. Hij nam mijn opdracht aan. Hij zou, aan de hand van mijn nauwkeurige beschrijving het meisje schilderen waar ik al nachten lang over droomde. Ik kon mijn geluk niet op, want zo zou ze niet alleen in mijn dromen,  maar ook overdag bij me zijn. Johannes ging helemaal op in zijn werk. De zachte, blauwe zijde van haar tulband, haar zinnelijke, vochtige lippen; met iedere streek van zijn penseel kwam mijn droom verder tot leven. Achteraf had ik het natuurlijk moeten zien aankomen. Die hartstochtelijke verliefdheid van Johannes. Ik besefte het echter pas toen hij, ietwat onwillig, het eindresultaat onthulde. Johannes had het meisje zo treffend weergegeven, dat ik me moest inhouden om niet met mijn vingers zacht haar blanke huid aan te raken. Het licht van haar verschijning, onschuldig tegen die inktzwarte achtergrond; het stal mijn hart. Toen ontdekte ik echter iets vreemds; iets dat niet strookte met mijn droombeeld. Daar, bungelend aan het fraaie oor van het meisje, glansde een grote, witte parel. Pas later begreep ik dat deze oorbel een dierbaar erfstuk van Johannes' moeder was. Bestemd voor de vrouw met wie de schilder ooit zou trouwen. De vriendschap tussen mij en Johannes stierf en het schilderij heb ik daarna nooit meer gezien. Het meisje was immers niet langer meer van mij.