#188 Droomtijd

De zo goed als dode oude man droomde over zijn toekomst. Niet-zijn in een universele ambiance, hopeloos genieten van ontmoeten. Zijn droomtijd werd verstoord door pietluttigheden: het elastiek van het zuurstofmasker dat knelde om zijn nek, het gesis van de zuurstof die hem gijzelde, het gesjor van handen aan zijn lijf. Telkens wisselde hij de droomtijd in voor de realiteit. Maar nooit voor lang. De zo goed als dode oude man droomde over zijn jeugd. Palingen die hij aan een vislijn uit de bagger trok. Zilveren alvers die schitterden in het zonlicht wanneer ze het wateroppervlak doorkliefden. De geur van gras, jasmijn en kamille. En de droom van meisjes die daar doorheen liepen. De zo goed als dode oude man dacht aan zijn leven, aan waar het geluk hem had gevonden. Delen, dacht de oude, is het enige dat telt. Kameraden, vrienden, vriendschap: meer had je niet nodig. De vonk van samensmeltende zielen, het was alsof hij het weer kon voelen. Een buitenstaander had kunnen zien dat er een glimlach schuil ging, achter dat plastic zuurstofkapje, maar er stond geen buitenstaander aan zijn bed. De zo goed als dode oude man voelde hoe iets zijn been schudde. Hij opende één oog, en sloot die weer. ‘Och, had ik maar wat meer gewerkt,’ klonk het gesmoord vanachter het zuurstofmasker. ‘Hij ijlt,’ sprak zijn vrouw. ‘Wie zegt nou zoiets op zijn sterfbed.’