Mooi! Je laat me achter met een paar vragen; waarom wordt het kind gewekt door de vader? Ik vraag me af hoe oud ze is en waarom de vader dit niet zelf doet. Je laatste zin roept ook vragen bij me op, want waarom zou haar moeder haar kind moeten vergeven? Waarvoor? Mooi geschreven! :thumbsup:

Ontroerend stuk. Beeldend beschreven. Ondanks het onbegrip dat er kennelijk is, de afstand, die er kennelijk geweest is, spreekt er veel genegenheid uit. Genegenheid voor de vrouw die ze door de ziekte geworden is, genegenheid voor de vrouw die ze was. Het leest alsof dit uit je eigen ervaring voortkomt. Dat hoop ik toch niet. Niet voor jou, noch voor je moeder.

Mooi, de openingszin is hetzelfde maar de toon maakt duidelijk dat het anders is dit keer. Herkenbaar en fijn beschreven. Ook de koude vloer gebruiken om wakker te worden vind ik sterk, invoelbaar. Een emotioneel stukje, ik heb me goed kunnen verplaatsen. 'Kunnen we weer vriendjes worden', raakt me ook. En een bruggetje van vergeving, erg goed gevonden wat mij betreft. :thumbsup:

Nyceway, das lang geleden. Mooi stuk, duidelijk van toon zonder opsmuk. Hier en daar kan nog wat geschrapt worden. Eenvoud siert, zeker in een verhaal als dit. voorbeeldje: 'Iets in mijn vaders stem raakt me diep van binnen.' lees de zin eens vanaf 'mijn' - mis je iets? 'Naar het kleine meisje dat in je verborgen is gebleven.' Naar het meisje dat in je verborgen is, zegt het precies. Vertrouw op je lezer. Hier houd je het zo compact mogelijk:

Kunnen we nog vriendjes worden?

en die zin doet het gelijk goed, zie i-Kat in #4 :)

Ontroerend mooi. :thumbsup: De tweede alinea met dat zieke vogeltje vind ik wat verwarrend.Ik begrijp de vergelijking maar het kan strakker. De laatse alinea doet het 'em. :nod:

Niets meer aan bovenstaande reactie toe te voegen. Een soort ingetogen fluwelen vuistslag.

Nyceway, ... ik ben er stil van, zo mooi geschreven. Deze vuist op deze vuist en dan een bruggetje maken. Het zijn niet alleen de kinderen, een moeder kan ook wel eens fouten maken.